Slow Burn. Kropla drąży skałę

Kristy Bromberg jest bestsellerową pisarką New York Timesa, autorką serii Driven. Pisze współczesne powieści romantyczne, z dużą dawką emocji i erotyczności. „Slow Burn. Kropla drąży skałę” jest piątą częścią wspomnianego cyklu. Ponieważ jestem odmieńcem, zaczęłam czytać go od siódmego tomu „Hard Beat. Taniec nad otchłanią”, następnie przeczytałam „Sweet Ache. Krew gęstsza od wody” i „Slow Burn” zostawiłam sobie na sam koniec. Był to doskonały wybór, ponieważ recenzowana w tym poście książka okazała się najgorszą ze wszystkich trzech, które miałam okazję przeczytać.

Haddie Mongomery pół roku temu straciła siostrę, która przegrała walkę z nowotworem piersi. Również matka głównej bohaterki zmagała się z rakiem, lecz miała więcej szczęścia niż córka i pokonała chorobę. Haddie jest obciążona genetycznie, w związku z czym nie chce angażować się w żaden stały związek. Nie stroni jednak od przygodnego seksu. Po ślubie przyjaciółki spędza noc z Beckettem – najlepszym przyjacielem pana młodego. Uprzedza jednak mężczyznę, że nie zamierza z nikim się wiązać, a ta noc to tylko jednorazowa przygoda. Mimo to Becks nie potrafi zapomnieć o kobiecie, a ona o nim. Oboje angażują się w tę znajomość. Czy Haddie zmieni zdanie, czy może spławi Becketta tak jak innych mężczyzn, z którymi dotychczas sypiała?

Haddie to bohaterka, która bardzo mnie irytowała. Rozumiem jej strach przed chorobą, ale nie mogę pojąć, dlaczego postanowiła z góry przekreślić całą swoją przyszłość i szansę na szczęśliwe życie u boku kochającego mężczyzny. Mimo że istniało duże ryzyko choroby, sprawy mogły potoczyć się zupełnie inaczej, niż w przypadku jej siostry, która opuściła męża i osierociła córkę. Kobieta kompletnie załamała się po śmierci Lexi, co wyraźnie dało się wyczuć w trakcie lektury. Bijący od niej pesymizm zwyczajnie mnie przytłaczał.

Beckett Daniels to łagodny, troskliwy mężczyzna, zupełnie inny od tych, na których do tej pory trafiała bohaterka.

Ale żeby nie brakowało dramatyzmu, w książce pojawia się też Dante, facet zgrywający typowego bad boya. Sarkastyczny, pewny siebie, zdobywca, który wszystko, czego zapragnie, dostaje jak na skinienie palca.

Mieszanka bohaterów jest wybuchowa. Postacie mają mocno ukształtowane charaktery, nie trudno o nich zapomnieć. Gdyby tylko Haddie była mniej przewrażliwiona na punkcie choroby, może bym ją polubiła.

Książkę można potraktować jako oddzielny tom. Nie czytałam czterech wcześniejszych części i całkiem łatwo odnalazłam się w fabule, tak jak w przypadku tomu szóstego i siódmego. W tle pojawiają się bohaterowie z poprzednich książek, ale nie odgrywają oni żadnej znaczącej roli.

„Slow Burn” czyta się szybko i przyjemnie. Autorka ma łatwy w odbiorze styl i posługuje się zrozumiałym językiem. Serwuje nam prawdziwą huśtawkę emocji. Doskonale opisuje sceny pełne miłości i pożądania. Porusza też trudny temat nowotworu piersi, który został dość ponuro przedstawiony. Jest to pełna zwrotów akcji powieść nie tylko o miłości, ale przede wszystkim o zmaganiu się z życiem po straci bliskiej osoby i o walce ze śmiertelną chorobą.

„Slow Burn” wprowadza czytelnika w świat pełen namiętności i pożądania. Książka budzi dużo emocji, daje do myślenia, choć dla mnie jest zbyt przytłaczająca. Mimo że nie porwała mnie tak jak dwa później wydane tomy, myślę, że znajdzie grono zwolenniczek, które zaczytują się w romansach i erotykach. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję księgarni internetowej: