Ostatni horyzont

Jarek Tomszak – poeta, prozaik, twórca multimedialny. Wydawca (znów) nie zamierzał przybliżyć czytelnikowi sylwetki autora, ale nie byłabym sobą, gdybym nie przekopała internetu w poszukiwaniu informacji o Jaku Tomszaku.

Szybko trafiłam na jego stronę, z której dowiedziałam się między innymi, że pochodzi z Bielska-Białej, gdzie mieszkał do połowy lat 80tych. Obecnie mieszka w Stanach Zjednoczonych. Studiował reżyserię w Columbia College w Chicago, następnie Multimedia Interactive Design w McGraw-Hill. Zajmuje się projektowaniem multimedialnych systemów e-Learning. Poezję i prozę tworzy od przeszło 35 lat, a w języku polskim publikuje na kilku portalach literackich. W dorobku literackim ma opublikowane trzy tomiki poezji: „Przebudzenie”, „Dziesięciolecia” i „Koma Komety”, a także dwa zbiory opowiadań: „Wersja oficjalna” i „Ostatni horyzont”. Pisze również opowiadania i scenariusze w języku angielskim. Na festiwalu krótkich filmów eksperymentalnych Slamdance został wyróżniony film jego autorstwa „Showroom Dummies”, wybrano go też do prezentacji na Stream to Screen Video Festival w Chicago. Utwory Jarka Tomszaka ukazały się w „Mirażach Fatamorgany” – almanachu utworów poetyckich wyróżnionych przez czytelników portalu literackiego Fatamoragana oraz w „Antologii – Poeci Polscy 2017” wydawnictwa Pisarze.pl.

„Ostatni horyzont” to zbiór dziesięciu opowiadań science-fiction. Niestety nie skomentuję każdego z nich, a to dlatego, że jedno z opowiadań tak bardzo mnie zgorszyło, że nie miałam ochoty przeczytać już nic więcej i tylko pobieżnie przejrzałam książkę do końca. „3 x P” nie powinno moim zdaniem ujrzeć światła dziennego. Jest to opowiadanie o… puszczaniu bąków. Z pewnością jest tam drugie dno, ale ten niesmaczny temat przesłonił mi całą historię. Ani nie był to dla mnie przejaw sztuki, ani poczucia humoru autora. Może się nie znam, być może rynek literacki potrzebuje też takich „dzieł”, ale ja nie chcę ich czytać. Dlatego uznałam, że nie mam obowiązku dokończyć tego zbioru z obawy, że napotkam kolejne takie „genialne” opowiadanie. 

Autor zbyt mocno wyeksponował w opowiadaniach swoje prawicowe poglądy. Jasne, miał do tego prawo. Odniosłam jednak wrażenie, że przygniata mnie do muru tą ideologią. Poczułam się zwyczajnie źle, czytając tę książkę, ponieważ mam zupełnie inne spojrzenie na świat. Tak więc „Nowy Genesis” jest króciutkim, ładnie napisanym opowiadaniem, które jednak przytłacza narzuconym przez autora światopoglądem. 

Niesmak budzi też dość wulgarny język, którym posługuje się Jarek Tomszak. Nie jestem przeciwniczką przekleństw, ale kilka razy aż kuły mnie w oczy. Czytania nie ułatwiła mi też często pojawiająca się specyficzna terminologia, która jest charakterystyczna dla gatunku science-fiction, a z której rozszyfrowaniem w przypadku tej lektury nie zawsze mogłam sobie poradzić. Wielokrotnie nie mogłam odnaleźć się w fabule opowiadań. Nieczęsto porywam się na książki z tego gatunku literackiego, a jeśli już zamierzam jakąś przeczytać, to robię to z nadzieją, że w końcu wszystko zrozumiem. Kolejny raz spotkał mnie zawód. Bywało i tak, że nie wiedziałam, o czym czytam. 

Mimo to trzeba przyznać, że autor zmusza czytelnika do głębokiej refleksji, często pisze o ludzkich, ziemskich problemach, nie tylko o kosmosie. Niestety sposób przekazu zupełnie do mnie nie trafia.

„Ostatni horyzont” to książka wyłącznie dla miłośników science-fiction, którzy podzielają poglądy autora. Istnieje duża szansa, że właśnie oni zrozumieją fabułę wszystkich dziesięciu opowiadań Jarka Tomszaka. Miałam spory problem z lekturą tego zbioru. Niektóre historie mocno mnie zdegustowały, inne trafiły w czułą strunę. Ostatecznie nie przebrnęłam do końca, uznając, że tym razem mój wybór książki okazał się kompletną klapą. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu: