Chłopcy

Pierwszą część „Chłopców” Jakuba Ćwieka przeczytałam kilka miesięcy temu i od razu pokochałam bandę szalonych, nie całkiem dorosłych motocyklistów. Kilka lat temu w bibliotece rzuciła mi się w oczy okładka przedstawiającą dwóch mężczyzn z drobną blondynką na tle hałaśliwych maszyn i choć bardzo mnie zainteresowała,  to nie miałam okazji wypożyczyć całej serii, bo jak to zwykle bywa w bibliotekach, ktoś zawsze mnie uprzedził. Tym razem po prostu wydałam swoje drobne i stałam się właścicielką pierwszych części, a dwie kolejne dostałam w ramach współpracy recenzenckiej.

Niedawno czytałam „Grimm City. Wilk!” tego autora i niestety książka nie spełniła moich oczekiwań. Spodziewałam się takich emocjonujących przygód jak w cyklu o Zagubionych Chłopcach, przeliczyłam się.

Pewnie pamiętacie Piotrusia Pana? Wiecznego chłopca, bohatera powieści autorstwa szkockiego powieściopisarza i dramaturga J.M. Barriego. Ja kojarzę go jedynie ze starego filmu Walta Disney’a i przed lekturą książek Jakuba Ćwieka nie przypomniałam sobie historii o Piotrusiu. Może był to błąd, a może wcale nie. Oczywiście znajomość przygód psotnego chłopca ułatwi zrozumienie świata przedstawionego u Ćwieka, ale bez tej wiedzy i tak czytelnik może świetnie się bawić. W każdym razie jestem pod ogromnym wrażeniem książki, przeczytanie jej było ogromną przyjemnością.

Przyjaciele Piotrusia Pana nie są małymi niewinnymi chłopcami. To odziani w skórzane motocyklowe ciuchy potężni mężczyźni, typowi zadymiarze wszczynający chryję gdzie popadnie, którzy kochają swoje jednośladowce i przynależą do gangu motocyklowego mieszczącego się w starym opuszczonym wesołym miasteczku. Dzwoneczek nie jest uroczą wróżką mierzącą ćwierć metra, która unosi się ponad ziemią na swoich skrzydełkach. To kobieta, która potrafi zaprowadzić porządek między wyżej wspomnianymi bikersami.

Autor wykazał się niebywałą pomysłowością i oryginalnością. Pokusił się o dopisanie dalszej historii do tej przedstawionej w powieści J.M. Barriego. Idealnie połączył świat przedstawiony w oryginale ze światem, w którym obecnie żyjemy. Czytelnik wstępuje w nieznane mu dotąd kręgi, choć trudno nazwać Zagubionych Chłopców prawdziwym gangiem. Nie jest to typowa wieloczłonowa, hierarchiczna struktura, której celem jest prowadzenie ciągłej działalności przestępczej i czerpanie z niej zysków. Nastoletni chłopcy w ciałach dorosłych mężczyzn nie czynią krzywdy dobrym ludziom, a w dodatku bardzo lubią dzieci, którymi sami wciąż się czują. Mimo to autor zachował typowy dla motocyklowej bandy ubiór, język, zasady i przywództwo, dodając do tego szczyptę baśniowej magii.

„Chłopcy” to książka, której akcja rozpoczyna się już na pierwszych stronach. Fabuła wciąga czytelnika od początku i trzyma w napięciu do samego końca. Gwarantuję, że nikt nie będzie nudził się podczas tej lektury i z pewnością nie będzie chwili, w której postanowicie odłożyć ją z niechęcią na półkę. W książce dzieje się wiele, akcja goni akcję, ale każde wydarzenie jest na swoim miejscu, trzeba posiadać wyjątkowe umiejętności, żeby się pogubić. „Chłopcy” jest zbiorem krótkich lub dłuższych opowiadań, które mogą wydawać się odrębne, ale szybko zorientujecie się, że łączy je pewna nić.

Autor na wstępie niewiele opowiada o samym gangu. Stopniowo odkrywamy jego tajemnicę, dzięki czemu nie zalewa nas na samym początku fala informacji, które z pewnością osłabiłyby zapał do czytania.

Pewnie nie każdemu spodoba się dość pikantny, kolokwialny język, którego używa autor, ale jak wspomniałam, jest on typowy dla przedstawicieli motocyklowych szajek, więc nie ma powodu, aby się od razu zrażać. Wulgaryzmy i rubaszny humor są więc na porządku dziennym, nadają książce specyficzny charakter, a odzywki motocyklistów nieraz wywołują na twarzy uśmiech.

Bohaterowie są wyraziści, prawdziwi, choć otaczający ich magiczny świat czyni z nich osoby wyjątkowe. W końcu ci dorośli mężczyźni często zachowują się jak uczniowie  wyższych klas podstawówki, są niedojrzali, rozrabiają i tylko Dzwoneczek, którą nazywają swoją Mamą, jest w stanie opanować ten chaos. I zdecydowanie lepiej jej nie podpadać.

„Chłopcy” są rozrywkową książką, która nie tylko bawi, ale i zmusza do refleksji. Zagubieni Chłopcy od razu wzbudzili moją sympatię i z przyjemnością towarzyszyłam każdej ich przygodzie. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭