Dziewczyna z pustego pokoju

Kamil Szczygieł to kolejny autor, o którym nie znalazłam żadnych informacji. Podejrzewam, że „Dziewczyna z pustego pokoju” to jego debiutancka powieść. W każdym razie nie pozostaje mi nic innego, jak potraktować go jako debiutanta.

Gdy w miasteczku Ginger w lutym 1988 roku dochodzi do zaginięcia czternastoletniej Katy Rosename, miejscowa policja bez zbędnej zwłoki rozpoczyna poszukiwania nastolatki. Zaginięcie zgłasza ojciec dziewczyny, ale nie wydaje się zbyt poruszony nagłym zniknięciem córki. Matka Katy jest w śpiączce po tragicznym wypadku samochodowym, który miał miejsce kilka miesięcy wcześniej. Śledczy odwiedzają Szpital Psychiatryczny dla Dzieci i Młodzieży w Ginger, w którym przebywa James Spirit, najlepszy przyjaciel zaginionej. To tutaj dziewczyna spędzała swój wolny czas i choć nie była pacjentką szpitala, miała w nim swój własny pokój. Chłopak nie udziela żadnych informacji, które miałyby doprowadzić do przełomu w sprawie. Upiera się, że Katy mogła uciec, a to za sprawą ojca alkoholika, który źle traktował swoją rodzinę. Toczące się z mozołem śledztwo doprowadza policję na trop babci Katy, która najprawdopodobniej upozorowała własną śmierć. Co może być powodem takiej manipulacji? I czy ma to jakikolwiek związek z niewytłumaczalnym zniknięciem nastolatki? 

Nie tylko czytelnika, ale również detektywa Erica Reya oraz starszego posterunkowego Brendana Willy’ego dziwi to, że Katy Rosename miała pozwolenie, by przebywać w budynku szpitala psychiatrycznego wtedy, kiedy tylko chciała. Bez żadnych ograniczeń, jakby nie panowały tam żadne reguły, nie obowiązywał żaden regulamin. Jeszcze bardziej absurdalne wydaje mi się to, że miała w tym szpitalu własny pokój. Wszystko to sprawia, że historia sprawia wrażenie mocno przerysowanej, mało realistycznej. 

Dyrektorka szpitala, Elizabeth Fleur, wydaje się nie mówić całej prawdy o stałej bywalczyni placówki. Najlepszy przyjaciel dziewczyny również nie chce współpracować ze śledczymi, dlatego to na niego spadają pierwsze podejrzenia. Trudno jednoznaczne ocenić, czy ma coś wspólnego z zaginięciem Katy, czy celowo chce opóźnić śledztwo, czy może w ten sposób pomaga nastolatce.

James jest bohaterem, którego od razu polubiłam. Niezwykle inteligentny, oczytany szesnastolatek, który nie miał łatwego dzieciństwa. Trafił do szpitala po tym jak próbował targnąć się na własne życie i jest jego pacjentem od niespełna roku. Z Katy przyjaźni się od około dziesięciu lat i wywiązała się między nimi naprawdę silna więź. Czy między tą dwójką wydarzyło się coś, co skłoniłoby chłopaka do tego, by w jakiś sposób skrzywdzić najbliższą mu przyjaciółkę? 

Bliżej poznajemy również detektywa Erica Reya, zaglądamy nawet do jego domu. Autor przedstawia czytelnikowi jego żonę i dwóch synów, którzy chodzili z Katy do szkoły. Zaskoczył mnie młodszy syn Erica, Georgie, który jak na ośmiolatka wydał mi się nieco zbyt bystry, ale kto wie, może wyróżnia się ponadprzeciętną inteligencją.

Choć „Dziewczyna z pustego pokoju” ma niespełna trzysta stron, pojawia się w niej sporo bohaterów. Trudno było mi zapamiętać nazwiska ich wszystkich, zwłaszcza, że pod koniec powieści akcja mocno przyspiesza, pojawia się jeszcze więcej postaci i niełatwo było mi nadążyć za tym wszystkim, co się działo. Przyznam, że książka naprawdę mi się podobała, ale kiedy nagle, ni z tego, ni z owego, pojawił się wątek hrabiego Devine’a i fabuła zaczęła się komplikować, zapanował chaos, którego nie dało się już poskromić. Szkoda, bo był to świetny sensacyjny, a nawet kryminalny wątek, który można było trochę lepiej poprowadzić. 

Kamil Szczygieł posługuje się prostym językiem, dialogi są naturalne, całkiem przyjemnie czyta się rozmowy między bohaterami. Jedyne, co mocno mnie raziło, to wciąż powtarzające się słowo „mistyfikacja”, jakby nie można było zastąpić go czasami innym określeniem, chociażby „upozorowanie śmierci”, „sfingowanie śmierci”. 

„Dziewczyna z pustego pokoju” to debiutancka powieść kryminalna, w której nie brakuje tajemnic i akcji niczym z filmu sensacyjnego. Fabuła szybko się rozwija, a zakończenie sprawia, że czytelnikowi jeży się włos na głowie. Mimo drobnych niedociągnięć, o których wspominam w recenzji, uważam, że mamy do czynienia z obiecującym autorem. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

 

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu: