Zemsta pachnie wilkiem

J. G. Latte – pod tym pseudonimem ukrywa się polska autorka. Jest absolwentką dwuletniego studium detektywistyczno-ochroniarskiego oraz dziennikarstwa na uczelni w Łodzi. Jak sam pseudonim wskazuje, uwielbia kawę, a także makaron i wszelkie ciasta.

Wraz z mężem i synami mieszka na przedmieściach Zduńskiej Woli. Można powiedzieć, że mieszkam od autorki dosłownie rzut beretem, a moja ocena jej twórczości nie jest w żadnym przypadku podyktowana konfliktem, który od zarania dziejów trwa między mieszkańcami naszych miast. To taka mała uwaga z mojej strony, by rozwiać wszelkie wątpliwości w tej kwestii. „Zemsta pachnie wilkiem” to debiutancka powieść autorki, która na rynku literackim ukazała się w maju tego roku nakładem wydawnictwa Novae Res.  

Marta, szefowa firmy ochroniarskiej, padła ofiarą napaści seksualnej podczas powrotu do domu późną wieczorową porą. Być może nie uszłaby z życiem,  gdyby nie niespodziewana pomoc watahy wilkołaków, którzy rzucili się na napastników w obronie kobiety. Niestety jednemu z nich udało się zbiec. Marta jednak bardzo szybko otrząsnęła się po traumatycznym przeżyciu, postanowiła odnaleźć bandytę i wymierzyć mu sprawiedliwości. A to wszystko z pomocą stada wilkołaków, którego przewódcą jest alfa Nazar – nie tylko wspaniały wilk, ale również nieziemsko przystojny mężczyzna. Człowiek-wilk zakochuje się w naszej bohaterce, a i ona czuje do niego znacznie więcej niż tylko wdzięczność. 

Zacznę od Marty, ponieważ jest to postać, która najbardziej mnie zaszokowała. Nie przepadam za „złymi dziewczynkami” w literaturze, ponieważ zwykle są to bohaterki przerysowane. Niestety tak było i tym razem. Jak pisałam wcześniej, Marta prowadzi firmę ochroniarską i została wykreowana na kobietę niezwykle silną, samodzielną, ale też bardzo arogancką, czasem wręcz wulgarną. A taki przynajmniej był jej język. Szczerze przyznam, że nie czytało się tych ociekających przekleństwami dialogów dobrze. J. G. Latte stworzyła Rambo w spódnicy. Rambo, który ma swoje słabsze momenty i te wszystkie kolce, którymi jest ciągle nastroszona, nagle gdzieś znikają. W dodatku Marta nie zawsze postępuje racjonalnie i trudno zrozumieć motywy jej działania. To samo można powiedzieć o wielu innych bohaterach, którzy pojawili się w książce. Nazar jest w pewnym sensie paranormalną istotą, więc autorka miała szerokie pole do popisu i mogła wykreować zarówno jego postać, jak i członków jego watahy, w dowolny sposób, co też uczyniła. Efekt okazał się dość interesujący. Ponadto w powieści pojawiają się wampiry i wiedźmy, więc jest to znacznie szerszy wachlarz fantastycznych stworzeń. Tylko ta Marta… Kolejna irytująca bohaterka, która na domiar złego nie potrafi postępować racjonalnie. 

Fabuła książki nie jest odkrywcza. Występuje w niej tak wiele elementów, schematów podobnych do serii „Zmierzch” autorstwa Stephenie Meyer, że gdybym stworzyła tabelę porównawczą, to… aż sama obawiam się wyniku. Bella przy Marcie przestaje być jednak męczącą, denerwującą postacią. Chyba zacznę ją lubić. Akcja jest wartka, dzieje się całkiem sporo, choć książka jest mocno odrealniona. Oczywiście, w fantastyce można wszystko, ale to nie zwalnia bohaterów z myślenia i w miarę odpowiedzialnego postępowania.

Wiele zastrzeżeń mam również do stylu autorki i języka, jakim się posługuje. Przekleństwa pojawiają się też poza dialogami i byłyby dla mnie zrozumiałe i w jakiś sposób usprawiedliwione, gdyby książka była napisana z punktu widzenia Marty. Mamy jednak do czynienia z narracją trzecioosobową i to już trochę bodzie moje oczy. Tak samo jak wyrażenie „przystojna dziewczyna”, które w prawdzie jest poprawne, ale którego w dzisiejszych czasach bardzo rzadko się używa. Wśród młodszych czytelników może wywołać salwę śmiechu. Reasumując, miałam wrażenie, że powieść napisała szesnastolatka, a nie dojrzała, wykształcona kobieta. 

„Zemsta pachnie wilkiem” to paranormalny romans, którego fabuła jest zbliżona do popularnej serii książek o wilkołakach i wampirach. Mnogość ciekawych bohaterów ze świata fantastyki tuszuje niedociągnięcia, których autorka dopuściła się wobec głównej bohaterki. Z przykrością stwierdzam, że nie jest to książka, która wywarłaby na czytelniku piorunujące wrażenie.  

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

 

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu: