Drapieżcy

Na początku roku miałam okazję zapoznać się z twórczością Katarzyny Misiołek, która publikuje swoje książki pod pseudonimem Daria Orlicz. Powieść „Martwe dusze” niestety nie otrzymała ode mnie wysokiej noty. Postanowiłam jednak dać autorce kolejną szansę, mając nadzieję, że tym razem poprawi swój warsztat i pozytywnie mnie zaskoczy. Zanim jednak przejdę do recenzji „Drapieżców”, przypomnę Wam kilka informacji o Darii Orlicz.

Autorka ma na swoim koncie kilka bestsellerowych powieści społeczno – obyczajowych. Od niedawna pisze kryminały i thrillery psychologiczne. Urodziła się w Krakowie, jest absolwentką Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Przez kilka lat mieszkała w Rzymie. W swoim życiu podejmowała się różnych zajęć, od tłumaczki, przez radiową pogodynkę, do hostessy. Aktualnie w ramach współpracy pisze dla kilku znanych wydawnictw prasowych oraz książkowych. Autorka lubi literaturę, filmy grozy, fantastykę postapokaliptyczną, mroczne thrillery oraz biografie. Interesuje się turystyką, psychologią, medycyną niekonwencjonalną, a także tarotem.

W niewielkim nadmorskim miasteczku nieopodal Szczecina mieszkająca samotnie dwudziestokilkulatka Irena Wilczyńska pada ofiarą bestialskiego morderstwa. Młoda kobieta od dawna nazywana była przez miejscowych „Córką czarownicy”, a to za sprawą charakterystycznego znamienia na twarzy, przez które stała się obiektem drwin, a nawet prześladowań. Za śmiercią Ireny stoi trzech znudzonych codziennym życiem, agresywnych i zdemoralizowanych nastolatków, którzy są święci przekonani, że popełnione przestępstwo ujdzie im na sucho, ponieważ nikt nie zauważy zniknięcia żyjącej w osamotnieniu kobiety. Sprawy jednak nie układają się po ich myśli, kiedy jeden z chłopaków targany wyrzutami sumienia popełnia samobójstwo, a przed domem „Córki czarownicy” ktoś zostawia zapalony znicz. Do miasteczka prosto ze Szczecina przyjeżdża nowy policjant Jeremi Jaromirski, który ma zająć miejsce znanego nam już z poprzedniej powieści Krzysztofa Bugaja. Wygląda na to, że teraz to on będzie pomagał Wojciechowi Kicińskiemu w prowadzeniu śledztwa. Jego uwaga skupiona jest jednak zupełnie na czymś innym niż postępy w pracy. Czy w takim wypadku Policji uda się postawić winnych przed sądem?

Przy wyborze pierwszej książki Darii Orlicz kierowałam się chwytliwym tytułem, przyciągającą wzrok okładką i intrygującym opisem. Tym razem po prostu byłam ciekawa, jak autorka poradziła sobie z budowaniem napięcia, fabuły i czy jej styl pisania uległ poprawie. Niestety spotkałam się z takimi samymi błędami jak w przypadku „Martwych dusz”.

Już na samym początku dowiadujmy się: kto, dlaczego i w jaki sposób dopuścił się morderstwa. Oczywiście nie jest to nic złego, jeśli autor potrafi wzbudzić w czytelniku niepokój, ale i ciekawość oraz ogólne rozemocjonowanie podczas toczącego się na kartach książki śledztwa. W czasie lektury „Drapieżców” nie czułam tego. Jedyne co w moim przypadku rosło, to irytacja i zagubienie w fabule. A ta była naszpikowana licznymi wątkami, w których nie zawsze potrafiłam się odnaleźć. Daria Orlicz wprowadzała mnóstwo nowych bohaterów, z których każdy miał zupełnie inną historię i czasem ciężko było znaleźć między nimi jakieś powiązanie. Żaden z nich nie wzbudził mojej sympatii ani nie był wart zapamiętania. Akcja pędziła jak szalona. Prostytutki, handel dopalaczami, gwałty, morderstwa, samobójstwa – czy to trochę nie za dużo jak na jedną książkę i polskie realia? „Drapieżcy” wydali mi się mocno przerysowani, a autorka chyba na siłę próbowała wcisnąć do fabuły jak najwięcej kontrowersyjnych tematów, patologii i przemocy. To niestety nie wyszło na dobre tej książce.

W „Drapieżcach” również pojawiły się językowe potknięcia, choć liczyłam na to, że tym razem autorka ucieknie przed rażącymi błędami. Nie licząc ich, styl jest prosty i zrozumiały.

„Drapieżcy” to kolejna powieść kryminalna Darii Orlicz, która zawiodła moje oczekiwania. Fabuła przesycona była nieco przesadzonymi, brutalnymi scenami. Mnogość wątków i bohaterów nie ułatwiała odnalezienia się w tej historii. Kontynuacja serii niestety wciąż jest na tym samym, dość niskim poziomie. Ale do trzech razy sztuka! Może kolejna książka autorki wreszcie pozytywnie mnie zaskoczy. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję księgarni internetowej: