Cztery pory śmierci

Olga Warykowska pochodzi z Wrocławia i jest absolwentką studiów z zakresu polityki regionalnej Unii Europejskiej. Miała okazję pracować jako producent muzyczny i teatralny dla Narodowego Forum Muzyki, Teatru Polskiego we Wrocławiu oraz Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016.

Jest realizatorką ponad 90 produkcji kulturalnych w Polsce oraz za granicą. Na deskach Teatru Polskiego oraz Teatru Derywacji wystawiono dwa spektakle teatralne jej autorstwa. Jej pasją jest przede wszystkim film okresu przed i międzywojennego. W wolnym czasie bardzo lubi pisać krótkie formy sceniczne, a także piosenki. Ponadto jeździ na rowerze oraz ogląda musicale na West Endzie.

Amadeusz Wagner jest flecistą grającym we Wrocławskiej Filharmonii. Ma dużą nadwagę i skłonność do jedzenia wysokokalorycznych produktów. Ze względu na swoją tuszę bardzo często jest wyśmiewany, a ponieważ gra na flecie, również i niedoceniany przez innych muzyków, z którymi koncertuje. Mimo to jest towarzyskim, prostodusznym i bardzo sympatycznym mężczyzną. W czasie koncertu „Cztery pory roku” Antonio Vivaldiego dochodzi do śmierci głównego koncertmistrza, Grzegorza Krzyżczaka, w chwili, gdy gra on swoją  solówkę. Szybkie, choć może nie dość sprawne śledztwo pozwala ustalić przyczynę tej tragedii, a jest nią otrucie. Koleżanka Amadeusza – Karolina, która również jest flecistką, zostaje podejrzana o morderstwo koncertmistrza. Główny bohater nie wierzy jednak w winę kobiety i rozpoczyna własne śledztwo, by oczyścić ją z zarzutów. To jednak zajmuje mu trochę czasu, w końcu pusty żołądek ciągle daje mu o sobie znać, a fakty, które poznaje w czasie poszukiwania prawdy o śmierci Krzyżczaka, niejednokrotnie przyprawiają Amadeusza o zawrót głowy.

Cieszę się, że moja pierwsza wizyta w filharmonii przypadła tuż po lekturze „Czterech pór śmierci”. Co prawda nie było na scenie flecisty i nikt nie padł tam trupem, to jednak powieść Olgi Warykowskiej zachęciła mnie do spróbowania czegoś więcej niż tylko sztuki teatralnej, której jestem miłośniczką. Myślę, że koncerty w Filharmonii Łódzkiej im. Artura Rubinsteina pokochałam tak samo mocno, co i spektakle grane na deskach łódzkich teatrów.

Czytając „Cztery pory śmierci” niesamowicie się bawiłam. Jest to jedna z krótszych książek, jakie ostatnio czytałam, ale każda strona sprawiała, że na mojej twarzy wykwitał ogromny uśmiech. Autorka doskonale wykreowała głównego bohatera, który jest trochę flegmatyczny, trochę maminsynkiem (mamusia nazywa go zdrobniale Duszkiem, dba o to, by nigdy nie doskwierał mu głód i rzuca przez telefon zabawnymi tekstami) i ta jego skłonność do jedzenia, która najbardziej kształtuje tę postać. Uwaga! Tej książki nie można czytać będąc głodnym! Również pozostali bohaterowie są nieszablonowi, jedyni w swoim rodzaju i dają się zapamiętać czytelnikowi.

Olga Warykowska postawiła na humor. Jednego  ze śledczych nazwała nawet Ryszard Ryszard – i weź tu się domyślaj, które to imię, a które nazwisko. To, co również bardzo mi się podobało, to subtelne nawiązanie w treści powieści do tematu homoseksualizmu. Cieszy mnie  fakt, że spotykam się z coraz większą liczbą polskich autorów, którzy nie boją się pisać o mniejszościach seksualnych.

„Cztery pory śmierci” to dość specyficzna, porywająca powieść kryminalna, pełna humoru i ciekawych postaci, której akcja rozgrywa się w budynku Filharmonii  Wrocławskiej. Główny bohater jest przesłodki i zaskakuje swą wytrwałością w dążeniu do wyjaśnienia kryminalnej zagadki. Choć jest to lektura na jeden wieczór, jestem przekonana, że na długo ją zapamiętacie. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu: