Kłamca 2,5. Machinomachia

Postanowiłam, że nowym czytelnikom bloga, których jest tu ostatnio coraz więcej (miło Was widzieć!), przybliżę nieco sylwetkę autora, którego stali bywalcy na pewno dobrze już znają i doskonale wiedzą, że jego twórczość uwielbiam. Jakub Ćwiek jest absolwentem kulturoznawstwa na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, zadebiutował w 2005 roku zbiorem opowiadań „Kłamca”, ma na swoim koncie kilka świetnych serii, liczne opowiadania, scenariusze i artykuły publicystyczne.

W swojej twórczości nawiązuje do popkultury, książek, filmów, utworów muzycznych, czy mitologii. W 2015 roku premierę miał wydawany przez Ćwieka miesięcznik „Bangarang Magazine”. Recenzje „Kłamcy” oraz jego kontynuacji znajdziecie na blogu.

Loki wciąż pomaga anielskim zastępom unicestwić demony i pomniejsze bóstwa w zamian za anielskie pióra, które są dla niego wystarczającym honorarium, mającym większą wartość od wszelkich bogactw tego świata. Tym razem Kłamca musi zmierzyć się z dawnym indiańskim bożkiem. Ale co to dla niego. Czekają go znacznie lepsze przygody. Ciekawi jesteście, co Loki robi w wolnym czasie między tomem drugim a trzecim? Na pewno nie stroni od kłopotów. I jak zwykle szuka okazji, by zdobyć anielskie pióra. Jest gotów nawet zamienić się w piękną kobietę, byleby tylko otrzymać należną zapłatę. W trzecim opowiadaniu pojawiają się dwaj bohaterowie, których polubiłam już w poprzedni tomie: Eros – grecki bóg miłości oraz Bachus – rzymski bóg wina. Obaj wykonują wszystkie rozkazy Kłamcy, są nie tylko jego wiernymi towarzyszami, ale czasem również chłopcami na posyłki. Loki bardzo lubi drwić, szczególnie z tego drugiego. Akcja przenosi się do kraju kwitnącej wiśni, gdzie w samym centrum Tokio rozgrywa się całkiem niezła zadyma. Umiejscowienie tej historii w Japonii było strzałem w dziesiątkę. Przekonacie się, że technologia ma różne oblicza. Mechy (mam na myśli roboty, a nie roślinki), katany, ninja, anioły, sushi i grecki bóg-kowal Hefajstos – to musi być zapowiedź katastrofy. A może to tylko kolejny chytry plan Lokiego, nad którym bóg kłamstwa mniej lub bardziej panuje? Ostatnie opowiadanie jest w sam raz na ostudzenie emocji po „Machinomachii”, w której naprawdę wiele się działo.

Zbiór „Kłamca 2,5. Machinomachia” zawiera 4 opowiadania i powstał długo po tym, jak w księgarniach pojawił się tom trzeci i czwarty, które w odróżnieniu od dwóch pierwszych części są pełnowymiarowymi powieściami (jeszcze ich nie czytałam, ale przeprowadziłam mały research). Cieszę się, że Jakub Ćwiek postanowił podzielić się z czytelnikami kilkoma nowymi historiami, w których pojawiają się lubiani przez nas bohaterowie. Spotkałam się z opiniami, że część 2,5 została napisana pod publikę, dla pieniędzy. Nie interesuje mnie motyw autora. Ważne jest dla mnie to, że Loki powraca i szaleję z radości na myśl o jego nowych przygodach.

Nie czytałam wcześniejszego wydania „Kłamcy”, nie jestem więc w stanie porównać treści. Nie wiem, czy starsze wydanie zawierało trzy czy cztery opowiadania, ale na pewno dołączona była do niego gra karciana „Kłamcianka towarzyska”, która teraz powraca, lecz w znacznie uboższej wersji. Gra jest do wycięcia z ostatnich stron książki. Nigdy tego nie zrobię, serce by mi pękło, gdybym miała rzucić się na jakąkolwiek książkę z nożyczkami albo jakimś innym niebezpiecznym dla niej narzędziem. Szkoda, że wydawca nie pomyślał o jakiejś luźnej wkładce, jeśli wydanie gry na sztywnych kartonikach wiązało się ze zbyt dużymi kosztami. Kilka lat temu miałam okazję zagrać w tę karciankę, chociaż kompletnie nie znałam wtedy serii o Kłamcy. Teraz z oczywistych przyczyn w „Kłamciankę” nie zagram, choć bardzo bym chciała ją sobie odświeżyć.

„Kłamca 2,5. Machinomachia” to kolejna świetna kontynuacja serii o Lokim – nordyckim bogu oszustwa. Jakub Ćwiek jak zwykle stanął na wysokości zadania i ponownie zachwycił nas nienaganną fabułą wszystkich czterech opowiadań, wspaniałą kreacją bohaterów i wartką akcją. Jeżeli szukacie książek pełnych czarnego humoru, licznych nawiązań do popkultury i mitologii, koniecznie musicie zapoznać się z tym cyklem. Polecam go zwłaszcza tym czytelnikom, którzy mają nieuzasadnioną awersję do fantastyki. Prawdopodobnie będzie to pierwsza seria, dzięki której pokochacie ten gatunek literacki. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu: