Martwe dziewczyny

Graeme Cameron  jest autorem powieści „Zwykły człowiek” i jego kontynuacji „Martwe dziewczyny”.  Urodził się, wychował i pozostał w Norfolk, gdzie stara się łączyć pasję do pisania i karierę w branży sportów motorowych.

Jest ojcem czwórki dzieci.  Interesuje się fotografią, lubi gry bez prądu i zajmuje się renowacją zabawek, co pewnie jest dość zajmującym zajęciem przy czwórce dzieci. Niestety nie udało mi się znaleźć więcej informacji o autorze, nawet na jego stronie internetowej.

Alisha Green została poważnie poszkodowana podczas ściągania seryjnego mordercy. Rekonwalescencja zajęła jej aż dwa miesiące. Ali, choć jeszcze nie w pełni sił, wraca jednak do służby. Jest zdeterminowana, by dokończyć to, czego nie udało jej się ostatnim razem, zwłaszcza, że groźny przestępca wciąż pozostaje na wolności i planuje kolejne morderstwa.  Kobieta chce, by ten, kto ponosi winę za napaść na nią, stanął przed wymiarem sprawiedliwości i odpowiedział za wszystkie swoje czyny. Koledzy z pracy podchodzą do powrotu Alishy w ich szeregi z dużym dystansem. Zauważają, że kobieta po urazie głowy, którego doznała przed dwoma miesiącami, ma problemy z pamięcią. Ona sama z trudem odróżnia prawdę od fikcji i nie wie już, co jest wspomnieniami, a co jedynie jej wyobrażeniami. Te zaburzenia neurologiczne w oczywisty sposób negatywnie oddziałują na postrzeganie przez bohaterkę rzeczywistości, a co za tym idzie, na śledztwo, w którym bierze czynny udział.

Niestety nie miałam okazji przeczytać pierwszej części cyklu – „Zwykłego człowieka”, nie wiem, czy fabuła obu książek łączy się ze sobą, ale podejrzewam, że tak właśnie jest. To by tłumaczyło, dlaczego nie potrafiłam się odnaleźć w lekturze „Martwych dziewczyn”. Być może poprzednia powieść opowiada historię Alishy od samego początku. O „Zwykłym człowieku” dowiedziałam się jednak dopiero wtedy, gdy zaczęłam przygotowywać się do napisania tej recenzji i szukałam informacji o autorze, czyli oczywiście po tym, jak już książkę przeczytałam (i niewiele z niej zrozumiałam).

Odniosłam wrażenie, że powieść jest napisana bardzo chaotycznie.  Graeme Cameron przeskakuje z wątku na wątek. Nie jestem do końca pewna, czy sam nie zamotał się w fabule. Ja pogubiłam się dość szybko. Kiedy skończyłam lekturę, przez myśl przeszło mi nawet, by zacząć ją od nowa, ale szybko stwierdziłam, że to będzie strata czasu, ponieważ czytałam książkę powoli, dokładnie, a i tak nie wiedziałam, o czym czytam. Akcja powieści jest dość szybka, pomysł na tę historię jak najbardziej intrygujący, ale wykonanie pozostawia sobie wiele do życzenia. „Martwe dziewczyny” podzielone są na części – ten zabieg był zupełnie zbędny – oraz na rozdziały, w których wydarzenia poznajmy raz z perspektywy głównej bohaterki, raz z perspektywy narratora.

Graeme Cameron posługuje się prostym, lekkim językiem, choć i to nie ułatwia zrozumienia „Martwych dziewczyn”. Podobały mi się jednak opisy, które momentami były dość, odważę się nawet napisać, że drastyczne. W każdym razie dobrze działały na wyobraźnię. W ciekawy sposób została też przedstawiona główna bohaterka. Co prawda nie przywiązałam się do niej, nie zawsze rozumiałam motywy jej działania i pewnie mogłabym się przeczepić do wielu kwestii, które zostały poruszone przez autora, ale jedna z nich w szczególności zasługuje na aplauz. Alisha ma romans z kobietą. I chwała autorowi za poruszenie tematyki LGBT!

Bardzo zdziwiło mnie to, że Ali została ponownie dopuszczona do śledztwa, choć niedawno sama stała się ofiarą poszukiwanego sprawcy. Wiadomo, że osoba wiedziona motywem zemsty nie jest obiektywna i może nawet zaszkodzić całej sprawie. Dziwi mnie też obojętność pozostałych śledczych, którzy przecież zauważyli, że Ali nie doszła jeszcze do siebie po napaści podczas ostatniej policyjnej obławy i miewa zaburzenia pamięci, a kompletnie nic z tym nie zrobili, wcale nie zareagowali, jakby… Nie chcieli jej dobra? Przecież mogła stać się jej jakaś krzywda.

„Martwe dziewczyny” to powieść kryminalna, w której na próżno jest doszukiwać się nagłych zwrotów akcji, choć warto doczekać zakończenia, które ratuje całą fabułę. Autor niestety nie dopracował książki, należy jednak docenić jego pomysł i starania. Zanim zdecydujecie się na tę lekturę, polecam Wam przeczytać najpierw „Zwykłego Człowieka”. Być może znajomość poprzedniej części ułatwi czytelnikowi zrozumienie historii Alishy.  

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję księgarni internetowej: