Na szczycie. Gra o miłość

K. N. Haner jest młodą polską autorką, która wydaje swoje książki pod pseudonimem. Zadebiutowała w 2015 roku powieścią „Na szczycie”, która została dobrze przyjęta przez czytelniczki literatury kobiecej. Niedawno została wydana druga część serii „Miłość w rytmie rocka” o tytule „Na szczycie. Gra o miłość”.

Choć nie jestem zwolenniczką tego gatunku, w wakacje miałam okazję przeczytać powieść „Sny Morfeusza”, która zrobiła na mnie całkiem pozytywne wrażenie. Niestety książka, z którą zmierzyłam się tym razem, mocno mnie zawiodła.

Słoneczne wakacje Rebeki i Sedricka dobiegają końca. Para musi się rozstać na dłuższy czas, gdyż Sed jest menadżerem rockowego zespołu, który właśnie wyjeżdża w długą trasę koncertową. Reb ma wrócić do Los Anegeles, rozpocząć studia psychologiczne i podjąć opiekę nad córką Simona i Treya, członków zespołu, którzy są biseksualistami. Nie wszystko jednak idzie gładko jak po maśle. Zakochani, zamiast spędzić ostatnie dni w spokoju i pożegnać się ze sobą, toczą ze sobą komiczne sceny kłótni, gdy na jaw wychodzą coraz to bardziej pikantne tajemnice. I o tym właściwie jest cała książka.

O rany. Dawno nie czytałam tak złej powieści. Przypomina mi słabej jakości fanfiction o zespołach takich jak Guns N’ Roses czy Metallica, które kilka lat temu czytałam na blogach. Oczywiście wśród nich znalazłam nieraz prawdziwe perełki, ale częściej jednak trafiały się gnioty.

Zacznę od tego, że „Na szczycie. Gra o miłość” jest to drugi tom serii „Miłość w rytmie rocka”. Pierwszego nie czytałam, bo błędnie myślałam, że książka, którą właśnie recenzuję, jest tą pierwszą. W każdym razie nie żałuję swojej pomyłki, bo po prostu nie ma czego. Jeśli „Na szczycie” jest tak samo napisana, a z recenzji innych blogerek właśnie tak wynika, to serdecznie dziękuję za tę lekturę. Obejdę się bez. Przynajmniej na razie nie zamierzam po nią sięgnąć. Potrzebuję długiego odpoczynku od literatury erotycznej.

Rebeka to dziewczyna po przejściach. Jest byłą narkomanką, a w dodatku prześladuje ją straszliwy pech, co jest całkiem typowe dla blogowych fanfików. Sporo się tego naczytałam. Skrzywdzona przez życie dziewczyna, nagle wielka miłość, potem tragedia i znów wielka miłość. Typowy schemat. Reb to strasznie denerwująca postać.

Sedrick to typowy „niegrzeczny chłopiec” z masą tatuaży, kolczyków, w dodatku bardzo łatwo wpadający w furię i nie potrafiący obejść się bez seksu. Nic specjalnego, w co drugiej książce o gwiazdach rocka znajdziecie taką postać.

Obok tej dwójki występuje cała masa innych bohaterów, z których prawie każdy ma swoją drugą połówkę. Z początku kompletnie nie mogłam się odnaleźć w tym, kto z kim i dlaczego, ale już pod koniec książki wszystkie relacje były dla mnie jasne. Nie zabrakło również czarnych charakterów, a także tych, których nie można jednoznacznie zakwalifikować do kategorii dobrych lub złych postaci.

W przypadku „Snów Morfeusza” chwaliłam styl autorki i nie mam bladego pojęcia, co stało się tym razem, ponieważ książka została napisana bardzo słabo. Jest to 415 stron, gdzie przeważają dialogi, które są naprawdę płytkie i niepotrzebne. Autorka mogła sobie znakomitą większość z nich darować. Rozumiem, że środowisko muzyków rockowych posługuje się dość prostym i wulgarnym językiem, ale nie wszyscy bohaterowie byli długowłosymi facetami odzianymi w skórzane kurtki, by używać pewnego słownictwa.

Na pewno to książka, w której z pewnością nie zabrakło akcji. Drama goni dramę. Każda kłótnia przebija poprzednią, a nasza Reb otrzymuje ode mnie tytuł „Drama Queen Roku” albo „Rocka”, jak kto woli. Nudno nie jest, ale czy ciekawie? Jeżeli jeszcze Was nie zraziłam do tej powieści, przekonajcie się same.

„Na szczycie. Gra o miłość” to powieść, która kompletnie nie przypadła mi do gustu. O ile powieści erotyczne, które miałam okazję do tej pory przeczytać, jakoś zniosłam, tym razem z trudem dotrwałam do końca. Książka zawiodła moje oczekiwania. Uważam, że autorkę stać na dużo więcej.

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję portalowi internetowemu: