Program: Epidemia

„Epidemia” miała swoją premierę dwa dni temu. Jest to kontynuacja losów  Quinlan McKee, którą poznaliśmy w „Remedium” – zerowej części serii „Program” autorstwa Suzanne Young.

Siedemnastoletnia Quinn przestała trudnić się niezwykłą, niecodzienną profesją – nie jest już sobowtórem, którego zadaniem jest prowadzenie terapii żałobników, aby doszli do siebie po stracie bliskiej osoby i pogodzili się z jej odejściem.

Nie wciela się już w rolę zmarłych nastolatek, nie przejmuje ich cech charakteru, zachowania, a nawet wyglądu, aby spędzić z ich rodzinami jeszcze kilka wspólnych chwil. Postanowiła zerwać z dawnym życiem zaraz po zleceniu, w którym miała zastąpić tajemniczą Catalinę Barnes. Teraz poszukuje swojej prawdziwej tożsamości, ponieważ niedawno odkryła, że była oszukiwana przez ojca oraz bliskich. Dowiedziała się, że wcale nie jest tym, za kogo przez te wszystkie lata była uważana. Nie jest prawdziwą Quinlan McKee, a jedynie jej sobowtórem. Dziewczyna pragnie poznać swoje prawdziwe imię i nazwisko oraz swoją historię. Jednocześnie nie może ufać swojemu ojcu, kobiecie, która opiekuje się sobowtórami i jest mocno związana z Quinn ani nawet Deaconowi – swojemu chłopakowi. Musi też ukrywać się przed wydziałem żałoby, któremu wypowiedziała nieposłuszeństwo. Aby rozwikłać frapującą ją zagadkę, musi odnaleźć Virginię Pritchard – córkę doktora, twórcy „Programu”, która prawdopodobnie powiązana jest z niewyjaśnioną falą samobójstw wśród nastolatków. Czy podjęte przez Quinlan kroki doprowadzą ją do wyjaśnienia tajemnicy sprzed lat?

Po przeczytaniu „Remedium” nie mogłam doczekać się kolejnej części serii. Na szczęście nie musiałam na nią długo czekać. „Remedium” pozostawiło czytelnika z mnóstwem pytań bez odpowiedzi, jednak „Epidemia” wyjaśnia wszystkie kwestie i tworzy z poprzednim tomem spójną całość. Autorka podjęła słuszną decyzję, postanawiając podzielić tę historię. Wzbudziła przez to w czytelniku zainteresowanie dalszymi losami bohaterki i zadbała o to, aby się nie przeciążył, trzymając w rękach opasłe tomisko.

Quinlan nadal jest zagubioną, rozdartą wewnętrznie dziewczyną, ale budzi się w niej prawdziwa lwica. Zaimponowała mi swoją odwagą, ponieważ niejednokrotnie wpakowała się w sytuację, która wydawała się nie mieć wyjścia, a jednak dzięki swojemu sprytowi, Quinn wyszła cało z opresji. Doskonale panowała też nad swoimi emocjami, potrafiła zachować zimną krew i trzeźwy umysł, gdy dochodziło do sytuacji krytycznych. Ta dziewczyna ma w sobie ikrę.

Deacon, który w poprzedniej części był taki wspaniały dla swojej dziewczyny, teraz wydał mi się krętaczem, który za każdym razem zwodził Quinn. Bardzo długo nie wiedziałam, czy jest po stornie ukochanej, czy brata się z wydziałem żałoby, przed którym dziewczyna pragnie uciec. Ona sama nie potrafiła mu zaufać, podejrzewając go o współpracę z tamtymi ludźmi.

W „Epidemii” kolejny raz spotykamy się z Aaronem, który również porzucił pracę sobowtóra. Poznajemy też nowych bohaterów, jak na przykład Reeda, czy samego doktora Arthura Pritcharda. Jak zwykle postacie mnie nie zawiodły, a autorka zaserwowała czytelnikom wachlarz charakterów.

Kolejny raz książka Suzanne Young potrafi zaskoczyć. Jest kontrowersyjna, ponieważ fabuła kręci się wokół zabiegów polegających na wymazywaniu pamięci, co z pewnością trudno zrozumieć i wytłumaczyć. Zamieszani są w to lekarze, którzy pod przykrywką niesienia pomocy nastolatkom popełniającym masowo samobójstwa, tak naprawdę chcą im jedynie zaszkodzić, zamiast powstrzymać epidemię.

Styl i język autorki oczywiście nie uległ zmianie od „Remedium”, a jednak tej książki nie czytałam już z takim zapałem jak poprzednio, szło mi to dość opornie. Powieść miała doskonałe zakończenie i cieszę się ogromnie, że do niego dobrnęłam, było warto. Jeżeli macie zamiar sięgnąć po „Epidemię”, powinniście najpierw przeczytać „Remedium”.

Mam nadzieję, że wkrótce przeczytam „Plagę samobójców” i „Kurację samobójców”, które są kolejnymi, już wydanymi, częściami cyklu „Program”. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję księgarni: