Wojna Światła i Ciemności

Forest Blackwood to pseudonim artystyczny polskiego pisarza fantastyki. Niestety nie znalazłam o tym autorze zbyt wielu informacji. Ukończył Wyższą Szkołę Hotelarstwa i Gastronomii w Poznaniu, interesuje się rolnictwem, ornitologią i oczywiście literaturą. Lubi muzykę klasyczną i ludowe pieśni. Jednymi z jego ulubionych pisarzy są: Andrzej Sapkowski i Stephen King. Uwaga! Ma 13 kotów (zazdroszczę!) i dwa psy. W marcu bieżącego roku nakładem poznańskiego wydawnictwa AlterNatywne ukazała się powieść „Wojna Światła i Ciemności”. Forest Blackwood jest w trakcie pisania drugiej części swojej debiutanckiej książki.

Uniwersum, w którym toczy się akcja powieści, składa się z siedmiu magicznych krain, które noszą następujące nazwy: Almegia, Draxban, Inarax, Irgana, Lanar, Syrnia i Unbia. Przejścia pomiędzy nimi są zamknięte, w wyniku czego mieszkańcy jednej krainy, nie mają pojęcia o istnieniu tych drugich. Pewnego razu aniołowie postanawiają zmienić zasady gry. Archanioł Arahiel otrzymuje zegar zawierający elementy każdej z siedmiu krain, zwany mechanizmem, który posiada cechy mapy, a jednocześnie informatora o wszystkich magicznych obszarach.  Zadaniem Arahiela jest przekazanie mechanizmu mieszkańcowi Draxban. Niestety w krainach panuje chaos. Aniołowie niższej rangi, zwani pasterzami toczą walki z podstępnymi wiedźmami. Arahiel zostaje pokonany w jednej z nich, jednak tuż przed śmiercią udaje mu się wysłać do Almegii mapę, dzięki której można odnaleźć mechanizm.

Główna akcja książki zaczyna się w momencie, gdy hrabia Artis z Królestwa Draxban odkrywa niezwykły mechanizm pozwalający na swobodne przemieszczanie się pomiędzy krainami uniwersum. Niestety grasują w nich siły zła, które sieją kompletne spustoszenie. Ich mieszkańcy muszą się ze sobą zjednoczyć, aby wspólnie stawić czoła wiedźmom, demonom i wampirom z Lanar. Nie obejdzie się bez pomocy Aniołów.

Długo zastanawiałam się, co napisać o książce, którą przeczytałam dokładnie od deski do deski, a i tak niewiele z niej zrozumiałam. Fabuła obraca się wokół walki dobra ze złem. Pojawiają się fantastyczne postacie, takie jak anioły, demony, czarodziejki, wiedźmy, wampiry i zwierzęta z niezwykłymi mocami. Bohaterów jest bardzo, bardzo dużo. Dla mnie za dużo, gubiłam się. Autor nie poświęcił im zbyt wiele swojej uwagi, nawet jeśli mieli oni znaczącą rolę dla fabuły. Nie poczułam między sobą a Artisem żadnej więzi, nie mówiąc o pozostałych postaciach, które przez całą lekturę pozostawały mi zupełnie obojętne.

Akcja gna do przodu jak szalona. Nie ma czasu, aby czytelnik wziął głęboki oddech i przeanalizował w myślach to, o czym przed chwilą przeczytał. Odniosłam wrażenie, że książka jest napisana dość chaotycznie. Trudno było mi się połapać, kto wypowiada jaką kwestię, niektóre dialogi były moim zdaniem zbędne i kompletnie nic nie wnosiły do treści. Bohaterowie teleportowali się z krainy do krainy tak szybko, że za nimi nie nadążałam.

Ze strony technicznej pojawiła się natomiast kwestia braku twardych spacji. Jestem uczulona na spójniki, które pozostają na końcu wersu, bardzo mnie one drażnią.  I choć tutaj na blogu niestety nie jestem w stanie ich zlikwidować, to jednak wymagam tego od redaktora książki, który powinien się nimi zająć. Gdy miesiąc temu robiłam korektę mojej pracy magisterskiej, na niczym nie skupiłam się tak bardzo, jak właśnie na twardych spacjach i tych nieszczęsnych spójnikach.

Chociaż błędów i niedociągnięć w powieści Foresta Blackwooda jest całkiem sporo, to jednak nie wszystko było takie złe, jak może się wydawać po mojej recenzji. Na pochwałę zasługują oryginalne nazwy miejsc i imiona postaci. To właśnie najbardziej lubię w fantastyce, choć pewnie większości z nich nie potrafiłabym wymówić. Autor bardzo dokładnie opisał sceny walk, gdyż w przedstawionym przez niego świecie ciągle toczą się wojny pomiędzy stroną Dobra i Zła, Światła i Ciemności. Niestety „ciemna strona mocy” wydała mi się dość słaba i nieco zbyt łatwa do pokonania.

Nie mam pojęcia, dlaczego lektura tej książki sprawiła mi tyle trudności. Czytanie szło mi opornie i parę razy cofałam się o kilka stron, bo zwyczajnie nie wiedziałam, o czym czytam. Może autor powinien dopracować opisy, bo te tutaj były dosyć suche i fabuła, choć ciekawa, nie wciągnęła mnie wcale. Mimo to czekam na drugi tom i mam nadzieję, że Forest Blackwood dopracuje to, co niekoniecznie wyszło mu w pierwszej części.

„Wojna Światła i Ciemności” to pełne magii i fantastycznych stworzeń uniwersum, w którym toczy się walka dobra ze złem. Choć nie spełniło moich oczekiwań, z pewnością znajdzie zwolenników wśród miłośników fantasy. Wkrótce ukaże się druga część powieści i z pewnością dam tej historii jeszcze jedną szansę. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu: