Bez daty. Kartki z dziennika

Czytam głównie książki autorów polskich, niemieckich, angielskich, amerykańskich, norweskich, nawet jeden Holender się trafił, nigdy jednak nie miałam w rękach książki napisanej przez Greczynkę. Léna Pappá jest jedną z poetek współczesnej Grecji. Studiowała historię i archeologię na Uniwersytecie w Atenach, filologię francuską w ateńskim Instytucie Francuskim oraz ukończyła Wyższą Szkołę Sztuk Pięknych. W 1956 roku zadebiutowała zbiorem wierszy „Poezje”. Została wyróżniona wieloma lirycznymi nagrodami w Grecji. Jej wiersze zostały przetłumaczone w pięciu językach. W 2014 roku ukazała się książka „Bez daty. Karki z pamiętnika”, która swoją premierę w Polsce miała pod koniec marca 2016 roku.

Książka, jak sam tytuł wskazuje, napisana jest w formie dziennika.

Prawdopodobnie Léna Pappá postanowiła wydać zapiski zmarłej przyjaciółki, aby uczcić jej pamięć. Czy zrobiła dobrze? Sama nie wiem. Licząca sobie prawie 450 stron książka zawiera liczne refleksje i opisy przeżyć Greczynki, która swoją przygodę z pisaniem pamiętnika rozpoczęła jeszcze w szkole średniej. Miłosne rozterki to temat rzeka, który porusza przy każdej okazji. Pierwsza część książki poświęcona jest poszukiwaniom miłości, cierpieniu po stracie bliskiej osoby i po ulokowaniu uczuć nie tam, gdzie trzeba. Druga część to zapiski dojrzałej już kobiety, która rozmyśla o śmierci, która czuje lęk przed upływającym czasem.

„Bez daty. Kartki z pamiętnika” to książka, w której tragedia goni tragedię. Śmierć wisi w powietrzu, raz przychodzi i zabiera kogoś znajomego, innym razem kusi samą narratorkę, która wielokrotnie rozmyśla o samobójstwie. Do tego dochodzi nieszczęśliwa miłość. Pod względem fabularnym nie czytałam od dawna nudniejszej książki. Przebrnęłam przez nią tylko dlatego, że ten dziennik czyta się naprawdę łatwo i przyjemnie. Przyjemność jednak nie płynie z tego, o czym się przeczytało, a ze stylu, w jakim został napisany. I tu pojawia się pytanie, czyjego stylu? Czy rzeczywiście Léna Pappá postanowiła wydać zapiski Anny (tak chyba miała na imię jej przyjaciółka, choć ręki sobie nie dam uciąć, bo jej imię pojawiło się zaledwie dwa razy na całe 450 stron), czy może stworzyła je na potrzeby tej książki? Moim zdaniem Anna jest alter ego autorki, ponieważ sama pisze wiersze i odnosi w tej dziedzinie sukcesy, a nawet uczęszcza do Instytutu Francuskiego. Nie mam pojęcia, jaka jest prawda, być może jest to autobiografia autorki.

Kilka słów o wydaniu, gdyż nie mogę nie napisać o przepięknej okładce. Jest delikatna, dość minimalistyczna, ale ma w sobie coś niezwykłego. Przedstawiona na niej kobieta, bardzo przypomina mi Greczynkę ze starożytności, a to za sprawą jej fryzury. Od razu mam przed oczami jakąś grecką boginię. Czcionka jest dosyć duża i wyraźna, co ułatwiło mi znacznie czytanie.

Długo czekałam na jakiś przełom w życiu Anny, dlatego uporałam się z książką w dwa dni, niestety nie doczekałam się go. Jestem bardzo zawiedziona. Wiedziałam, że nie powinnam oczekiwać historii podobnej do tej z chociażby „Pamiętnika narkomanki” Barbary Rosiek, ale nie sądziłam, że aż tak bardzo przytłoczy mnie ta lektura.

Podoba mi się jednak sama idea prowadzenia dziennika. Wielokrotnie próbowałam, lecz nigdy nie udało mi się pisać dłużej niż tydzień. Później rzucałam zeszyt na dno szuflady i zupełnie o nim zapominałam, a gdy po jakimś czasie go odnajdywałam, pozostawało mi wyrwać zapisane strony. Były beznadziejne. Tutaj mamy do czynienia z naprawdę wartościowymi notatkami, z których można wykraść wiele ciekawych cytatów i złotych myśli.

„Bez daty. Kartki z dziennika” to książka, która niestety nie przypadła mi do gustu, była zbyt banalna. Takich historii, jak te w niej opisane, mam w swoim życiu pod dostatkiem, dlatego ciężko było mi znieść ciągłe użalanie się bohaterki nad swym złym losem. Nie wątpię, że ta propozycja literacka ma rzesze zadowolonych czytelników, którzy się nią zachwycają, ja jednak niczego z tej lektury nie wyniosłam.

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu: