Orgazmokalipsa

Krzysztof T. Dąbrowski jest autorem książek takich jak: „Naśmierciny”, „Grobbing” czy „Z życia Dr Abble”. W 2016 roku nakładem wydawnictwa AlterNatywne ukazał się zbiór opowiadań o niezwykle prowokacyjnym tytule „Orgazmokalipsa”. Twórca cieszy się popularnością również za granicami naszego pięknego kraju, gdzie w licznych magazynach i antologiach publikowano jego opowiadania. Jest prekursorem bizzaro fiction, stosunkowo nowego gatunku literackiego, którego autorzy, by stworzyć prozę wyłamującą się ze znanych schematów, posługują się środkami wyrazu takimi jak absurd, groteska czy satyra.

„Orgazmokalipsa” to pełen humoru horror, opowiadający o losach Huberta Płaczkowskiego i jego wiernego kompana – kota Wikarego. Choć tytuł jest dość kontrowersyjny, zapewniam Was, że książka nie ma charakteru erotycznego ani pornograficznego. Zbiór opowiadań zawiera siedem rozdziałów, które odpowiadają siedmiu różnym niezwykłym przygodom Hubiego.

Mężczyznę co rusz spotyka jakiś pech. Tu zaginie jego dziewczyna, której musi ruszyć na ratunek, tam wyhoduje potwora z ciasta na pizzę. Nieobliczalny smok podpali jego ulubiony sklep monopolowy. Innym razem zmierzy się z mistrzem Yodą, kosmitą, wampirem, sukubem, a nawet z powstałym z grobu Piłsudskim. Na szczęście nigdy nie jest sam ze swoimi problemami. Najczęściej towarzyszy mu gadający pupil oraz sąsiadka Euzebia, z którymi Hubert musi ratować świat przed zagładą.

Od pierwszych stron polubiłam bohaterów książki. Hubi to otyły metalowiec, który jest totalną ofermą. Lubi black metal, ładne dziewczyny, pizzę oraz piwo, dwa, ewentualnie siedem. Mężczyzna jak na prawdziwego metala przystało, nosi długie pióra, koszulki z logo ulubionych kapel i sieje postrach na dzielni, to znaczy… wśród pań po siedemdziesiątce, wszystkie mohery wyzywają go od satanistów. Jedynym wyjątkiem jest jego sąsiadka Euzebia, która tak jak on jest miłośniczką mocnych brzmień, nosi ciężkie obuwie, skórzane ciuchy, a w dodatku od czasu do czasu bredzi coś o czarach i mocy, jakby naoglądała się za dużo „Gwiezdnych Wojen”. Jest kompletnym przeciwieństwem swoich rówieśniczek, które są zniedołężniałe i pozbawione energii do życia. Zawsze pojawia się u boku Huberta, gdy ten znajduje się w opałach. Na koniec kilka słów o moim ulubionym bohaterze – kocie Wikarym, który jak to sierściuchy mają w zwyczaju, chodzi zawsze własnymi ścieżkami. Od innych dachowców z osiedla różni go to, że gada. Bez przeszkód porozumiewa się ze swoim właścicielem i często szantażuje go, by tylko zyskać przywileje w postaci lepszego jedzenia. Uwielbiam ich słowne potyczki i liczne scysje. Niezwykle złośliwe i leniwe z niego stworzenie, ale kiedy trzeba stanąć w obronie swojego żywiciela… jeśli tylko dobije z nim targu, stać go na odwagę i poświęcenie.

Za szatę graficzną odpowiedzialna jest Joahannah, której przepiękne prace możecie zobaczyć na Facebooku (link). Okładka miękka ze skrzydełkami prezentuje się świetnie zarówno z przodu, jak i z tyłu. Każdy rozdział poprzedzony jest czarno-białym rysunkiem jakiegoś bohatera. Dwa tytuły rozdziałów napisane zostały czcionką charakterystyczną dla logo heavymetalowego zespołu Iron Maiden (jestem wniebowzięta).

Autor posługuje się prostym językiem, bez zbędnych udziwnień, doskonale bawi się słowem, ma ogromne poczucie humoru, którym po prostu zaraża czytelnika. W książce można znaleźć sporo fragmentów znanych polskich i zagranicznych utworów.

Jeżeli spodziewacie się mrożących krew w żyłach opisów, nie znajdziecie ich w tej książce. Jeżeli jednak szukacie lekkiej i zabawnej lektury pełnej przygód i fantastycznych stworzeń, „Orgazmokalipsa” będzie idealnym wyborem. Dawno nie uśmiałam się tak przy żadnej z książek. Klimat, w którym została osadzona każda z historii jest niepowtarzalny. Dla mnie, jako fanki mocnych brzmień, opowiadania Krzysztofa T. Dąbrowskiego były po prostu fenomenalne. Jestem przekonana, że nawet jeśli nie słuchacie metalu, bez obaw możecie sięgnąć po tę książkę. Gwarantuję Wam wspaniałą zabawę. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu: