U Pana Boga pod gruszą

Gdy publikowałam na blogu zapowiedź książki Moniki Orłowskiej „U Pana Boga pod gruszą” nie dotarłam nawet do półmetka. Choć opis z tylnej okładki mocno zniechęcił mnie do przeczytania tej powieści, postanowiłam się z nią zmierzyć, skoro już trafiła w moje ręce. I nie żałuję. Choć nadal nie rozumiem, po co tak od razu odstraszać czytelnika.

Każdy rozdział „U Pana Boga pod gruszą” poświęcony jest innemu bohaterowi.

Najpierw poznajemy Tomasza, początkującego aktora, którego kariera dobiegła końca wraz z dniem, w którym spowodował tragiczny wypadek drogowy i został skazany na karę wieloletniego pozbawienia wolności. Po opuszczeniu więzienia trafia on do gospodarstwa agroturystycznego w Nowej Białej i przyjmuje tam posadę stolarza. Gospodarstwo to prowadzone jest przez Helenę, u której mieszka samotna matka Bożena wraz ze swoją córką Natalią z zespołem Downa. Pewnego dnia na majówkę do gospodyni przyjeżdżają pierwsi letnicy. Ryszard i Dagmara Wiśniewscy są małżeństwem, w którym nie dzieje się najlepiej. Mają córkę Nikolę, która szybko zaprzyjaźnia się z Natalką ku niezadowoleniu Dagmary. W dodatku Helena zauważa zgrzyty między małżonkami i dyskretnie stara się na nowo spleść łączące ich więzi.

Po Wiśniewskich przychodzi pora na Krystynę, zwaną Kiką, która jest dobrą przyjaciółką Heleny z dawnych lat i znakomitym weterynarzem. Na stałe mieszka w Holandii, lecz w miarę możliwości stara się odwiedzać swoich dobrych znajomych w Polsce, by powspominać z nimi dawne czasy. W międzyczasie do Nowej Białej przyjeżdża niespodziewanie szkolna wycieczka z katolickiego liceum w Radomiu, której wyjazd na „zieloną szkołę” w Bieszczadach w ostatniej chwili został odwołany z powodu awarii w ośrodku, w którym uczniowie mieli się zatrzymać. Wśród nich jest Igor, chłopak, który odkrywa, że jest zupełnie inni niż jego rówieśnicy.

Marian i Ada Pająkowie to rodzice małego Adrianka, który urodził się bez rąk. Matka postanowiła napisać książkę o niepełnosprawności swojego syna, by pomóc innym rodzicom, którzy tak jak niegdyś ona stoją przed trudną decyzją: zmierzyć się z niepełnosprawnością dziecka i pozwolić mu przyjść na świat, czy dokonać aborcji.

Autorka poświęca też osobny rozdział Bożenie i Natalce, które czeka trudny okres w życiu związany ze śmiercią ojca Bożeny, Zbyszkowi, którego porzuciła narzeczona, a ostatni samej Helenie.

Nie chcę zdradzać więcej o życiu bohaterów, ponieważ liczę na to, że książka zaskoczy Was tak samo jak mnie. Jeżeli mieliście jakieś wątpliwości, co do tej lektury, mam nadzieję, że uda mi się je rozwiać. Jestem nią po prostu oczarowana.

Monika Orłowska stworzyła barwne postaci, z wyraźnie zarysowanym charakterem. Każdy zmaga się tu z innymi problemami i każdy próbuje rozwiązać je, sięgając po inne środki. Myślę, że największy udział ma tutaj Helena, która od razu zauważa, co w trawie piszczy i dla wszystkich pełni rolę terapeutki. Jest cudowną osobą, która od razu wzbudza sympatię czytelnika. Helena to silna kobieta, niezwykle zaradna, pokładająca swoje nadzieje w Bogu. Dla mnie sama jest takim bogiem.

Książka napisana jest prostym, zrozumiałym językiem. To wbrew pozorom przyjemna lektura, która porusza tak trudną w obecnym świecie problematykę. „U Pana Boga pod gruszą” czyta się niezwykle szybko. Jest to historia, która potrafi poruszyć najbardziej zatwardziałe serca. A swoim tytułem nawiązuje do znanej filmowej trylogii Jacka Bromskiego. Cieszę się, że trafiła w moje ręce. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu: