Magnus Chase i Bogowie Asgardu: Miecz lata

Jeżeli czytacie mojego bloga od kilku miesięcy, to wiecie, że uwielbiam Ricka Riordana, który na swoim koncie ma już serię książek nawiązujących do mitologii greckiej „Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy”, egipskiej „Kroniki Rodu Kane” oraz łączących mity greckie i rzymskie „Olimpijscy Herosi”. Teraz przyszedł czas na mitologię nordycką i cykl „Magnus Chase i Bogowie Asgardu”.

Przyznam, że od dłuższego czasu chciałam poznać wierzenia ludów skandynawskich, ale nie potrafiłam się zebrać do tego, by pobuszować w bibliotece w odpowiednim dziale. Na szczęście Rick Riordan postanowił mi pomóc i napisał „Miecz lata”, który jest pierwszą częścią nowej serii i zabrał mnie do dziewięciu światów. Kocham go za to jeszcze bardziej.

Magnus Chase jest nastoletnim bezdomnym chłopcem, który na ulice Bostonu trafił dwa lata wcześniej po śmierci matki w tajemniczych okolicznościach. Ojca nigdy nie poznał. Pozostawiony sam sobie, aby przeżyć, zmuszony jest kraść i oszukiwać, ale ofiarami jego drobnych przestępstw są tylko bogaci i źli ludzie. Zawsze udaje mu się zbiec przed stróżami prawa i kuratorami. Nie tylko intelekt i spryt pomagają mu przetrwać, jest jeszcze dwójka bezdomnych, którzy zostali jego przyjaciółmi i mają go zawsze na oku. W dniu szesnastych urodzin Magnus zostaje odnaleziony przez wuja Randolpha, przed którym zawsze ostrzegała go matka. Mimo że chłopak próbował wyprowadzić go w pole, to niestety i tak został przez niego złapany. Wuja opowiada mu nieprawdopodobne historie nawiązujące do mitologii nordyckiej, wspomina również o spuściźnie Magnusa – broni, która przepadła bez śladu wieki temu. Chłopak zaczyna przypominać sobie dawne podania o nordyckich bogach, dziewięciu światach, drzewie Yggdrasil, wilku Fenrirze i dniu sądku, który nazywa się Ragnarök. Wszystkie elementy układanki zaczynają do siebie pasować, jednakże rozmyślania Magnusa nie trwają długo, ponieważ Randolph nakazuje mu odnaleźć zaginioną broń – Sumarbrander – Miecz Lata. Niestety most Longfellow, na którym właśnie się znajdują, zostaje zaatakowany przez ognistego olbrzyma Surtra. Magnus ratując życie niewinnych osób, które znalazły się w centrum starcia, rezygnuje z własnego bezpieczeństwa. W walce z olbrzymem gubi magiczny miecz, który odnalazł na dnie rzeki Charles. Poza tym bitwa ta ma dla niego dużo bardziej tragiczne skutki.  

Uwielbiam bohaterów wykreowanych przez Ricka Riordana. Są to niezwykle barwne postaci o bardzo różnych charakterach. Magnus nie jest osobą, która prosi o litość czytelnika. To naprawdę bystry chłopak, który potrafi poradzić sobie w najtrudniejszych sytuacjach, czego wielokrotnie dowiódł na kartach książki. Jestem pod ogromnym wrażeniem jego odwagi i silnego charakteru. A w dodatku chłopak wygląda jak młodsza wersja Kurta Cobaina. Jak widać, Kurt ma się dobrze, still alive. Magnus ma ogromne poczucie humoru, co jest dość charakterystyczne dla głównych bohaterów w powieściach Riordana. Uwielbiam te zabawne momenty i wyciskające z oczu łzy radości dialogi. Polubiłam Magnusa od pierwszych stron i mam nadzieję, że w kolejnych tomach nie zmienię o nim swojego zdania.

To samo dotyczy towarzyszy chłopaka - krasnoluda Blitzena i elfa Hearthstone’a. Jedynie Sam, córka boga Lokiego, nie wzbudziła mojej sympatii. Nadal nie wiem, czy jest po tej dobrej, czy złej stronie.  

Pewnie wielu z Was zarzuci Riordanowi, że napisał zbyt prostą, mało ciekawą książkę, w dodatku schematyczną, będącą niemalże powtórzeniem poprzednich powieści. Nie zgodzę się z tym. Mitologia nordycka rządzi się swoimi prawami. Występują w niej krasnoludy, elfy, olbrzymi i wszechobecna magia. Pojawia się tam też sporo brutalnych scen, ale czy wikingowie byli potulni jak baranki? Byli wojownikami, a ich wyprawy często miały rabunkowy charakter. To jeszcze bardziej utwierdza mnie w przekonaniu, że Magnus jest takim zagubionym we współczesnym świcie wikingiem. Moim zdanie autor idealnie oddał klimat pasujący do średniowiecznych Normanów zamieszkujących zachodnioeuropejskie ziemie.

Jeżeli tak jak ja lubicie twórczość Riordana, koniecznie sięgnijcie po „Miecz lata”. Jest to fantastycznie napisana powieść. Mimo że liczy sobie ponad 500 stron, przeczytałam ją w dwa dni. Fabuła porwała mnie już od pierwszych stron. Niestety moja książka zawiera brak obejmujący prawie 20 stron. Po 272 drugiej stronie kolejną jest powtórzenie fragmentu od 257 do 289 strony i nigdzie nie ma tego właściwego, przez co straciła aż trzy rozdziały i to istotne dla fabuły.

„Miecz lata” jest świetną lekturą, z doskonale wykreowanymi bohaterami, która potrafi wciągnąć i trzymać czytelnika w napięciu już od samego początku. I choć przypomina przygody Percy’ego Jacksona, to przecież dotyczy zupełnie innych wierzeń, które autor wprowadza do współczesnego świata. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za możliwość przeczytania książki dziękuję księgarni internetowej: