Prawdziwe morderstwa

Charlaine Harris to bestsellerowa pisarka, która zaczynała od poezji i sztuk teatralnych, a skończyła na powieściach. Do jej najpopularniejszych książek należy cykl o Sookie Stackhouse – kelnerce-telepatce z Luizjany, który stał się podstawą do nakręcenia przez HBO serialu „Czysta krew”.

Przyznam, że niecierpliwie czekałam na książkę „Prawdziwe morderstwa”. Bardzo lubię powieści kryminalne, w dodatku nałogowo oglądam kanał Investigation Discovery (ID), na który emitowane są dokumenty poświęcone zbrodniom i policyjnym śledztwom. „Prawdziwe morderstwa” pochłonęłam w zaskakująco szybkim tempie i czuję ogromny niedosyt. Jest to pierwsza książka z cyklu o bibliotekarce Aurorze „Roe” Teagarden, zatem pozostałe opowieści są wciąż przede mną. Całe szczęście.

Aurora jest młodą kobietą, nie skończyła jeszcze trzydziestu lat. Niedługo po studiach otrzymała posadę bibliotekarki w niedużym, spokojnym miasteczku Lawrenceton w stanie Georgia, w którym się wychowała. Roe, bo tak zwracają się do niej bliscy i znajomi, jest członkinią klubu Prawdziwe Morderstwa, którego spotkania odbywają się raz w miesiącu, w celu analizowania znanych zbrodni oraz związanych z nimi śledztw często szeroko opisywanych w literaturze. Przed jednym ze spotkań, na którym miała właśnie omawiać sprawę Williama Herberta Wallace (tutaj link do angielskiej Wikipedii), znajduje ciało kobiety działającej w tym samym klubie. Co najdziwniejsze a może najbardziej mrożące krew w żyłach – została ona uśmiercona w sposób przypominający morderstwo Wallace’a z 1931 roku.

To nie koniec przykrych niespodzianek. W miasteczku dochodzi do kolejnych zbrodni podobnych do słynnych spraw kryminalnych, na temat których można znaleźć stosy książek w bibliotece. Kto stoi za tymi morderstwami? Czy Aurora Teagarden może czuć się bezpiecznie w spokojnym dotąd Lawrenceton?

Roe bez wątpienia jest postacią wzbudzającą sympatię. Niewiele różni ją od stereotypowej bibliotekarki ze ściągniętymi w kok włosami, ogromnymi okularami na nosie i w ubraniu z poprzedniej dekady. W dodatku jest 3xS, czyli sfrustrowaną samotną samicą. Mówiąc krótko – jej życie nie jest mi obce. Kiedy dochodzi do bestialskiego morderstwa jednej z członkiń klubu, Aurora nagle znajduje się w samym środku wydarzeń. To ściąga na nią uwagę dwóch mężczyzn, z którymi zaczyna się umawiać na zmianę. Obok wątku kryminalnego pojawia się miłosny, ale jest zarysowany na tyle delikatnie, że wprowadza trochę filuterii oraz świeżości do tej dosyć ponurej fabuły. Roe charakteryzuje bystry umysł i umiejętność logicznego, racjonalnego myślenia, choć wiele wydarzeń jest tak naprawdę dziełem przypadku.  

Idealnie odnalazłam się w akcji tej książki. Byłam świetnie zorientowana w większej części wspomnianych tam morderstw. Autorka wybrała naprawdę głośne sprawy, na podstawie których ID wyemitowało fantastyczne dokumenty. Cieszę się, że miałam okazje je obejrzeć. Jeszcze bardziej jestem zadowolona z możliwości przeczytania tej powieści. Było w niej wszystko to, czego oczekuję od kryminału. Aura tajemniczości, która towarzyszyła mi do ostatnich stron książki, wartka akcja, wyraziści bohaterowie, lekki a zarazem zwarty język – wszystko to sprawiło, że czytałam „Prawdziwe morderstwa” z ogromną przyjemnością. Historia zaciekawiła mnie już od pierwszych stron i naprawdę ciężko było mi się od niej oderwać. Nie było mowy o jakimkolwiek znużeniu lekturą. Idealna na lato i czas upałów.

Polecam ją głównie damskiemu gronu, ponieważ miłośnicy kryminałów płci nieco brzydszej mogą stwierdzić, że książka jest „zbyt babska”. W każdym razie ja nie mogę się już doczekać następnej części cyklu o tej trochę pechowej bibliotekarce. Pechowej, bo pewnie żadna z nas nie chciałaby znaleźć martwej znajomej. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭ 

 

 Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości wydawnictwa