Adria

„Adria” to książka, która swoją premierę miała kilka dni temu. Jej autorem jest Martin Coll. Nie mam bladego pojęcia, kto kryje się pod tym pseudonimem, a gdy wpisuję imię i nazwisko w wyszukiwarkę, wyniki wskazują mi amerykańskiego dilera narkotykowego albo odnośnik do konta na Wattpadzie –internetowej społeczności, która zrzesza pisarzy i czytelników. Intuicja podpowiada mi, że chodzi o tę drugą osobę. Niestety nie dowiem się niczego o autorze, ale po przeczytaniu książki, wnioskuję, że została napisana przez nastolatka. Ciekawe, czy się mylę.

W tej recenzji zabiorę Was do świata, w którym nic nie dzieje się przypadkiem…

W królestwie La Roi znajduje się twierdza będąca siedzibą Organizacji, która nie ma swojej nazwy własnej i zajmuje się szkoleniem pięcioletnich sierot w zabijaniu. Prawie jak współcześni islamscy terroryści, czyż nie? Pewnego razu trafia do niej grupa trzydziestu dwóch nowicjuszy, szesnastu chłopców oraz szesnaście dziewczynek. Wśród nich znajduje się tytułowa bohaterka – Adria Arleto. Na łamach powieści poznajemy kulisy jej życia i trzynastoletnich zmagań w Organizacji, bo tyle trwa tam edukacja.

Adepci tego zrzeszenia pobierają nauki u kilku trenerów -  Gortexa, Teshe, Methio, Moiry, pół orka pół człowieka Jorega, Eldo, Yosseka, czy Khalata, z którym bohaterka wyrusza w wieku szesnastu lat na szkolenie poza twierdzą. Każdy z instruktorów specjalizuje się w innej dziedzinie, tak więc sieroty zgłębiają tajniki walk, opieki nad zwierzętami, uczą się obcych języków, czy wytrzymałości na doznawany ból.

Adria na lekcjach u Teshe dowiaduje się o dziewczynce, która nosi bardzo podobne imię – Aria. Jest to alter ego głównej bohaterki, jak napisał autor, „awatar”, którego życie należy śledzić, by dogłębnie je poznać, co ma na celu ćwiczenie pamięci adeptki. Tutaj napotkałam pewien problem, ponieważ na pierwszych stronach Teshe opowiadając o Arii, wspomina, że ta umarła, a jej historia nigdy się nie dokończyła. W dalszej części książki dziewczynka jednak żyje. Nie trzymało mi się to kupy, nadal nie trzyma, ponieważ wróciłam do początku powieści i utwierdziłam się w przekonaniu, że to nie moje niedopatrzenie, a autora.

Skoro już mowa o niedoskonałościach, to w oczy rzuca się sporo literówek i błędów interpunkcyjnych. Są to oczywiście drobnostki, które jednak w moim przypadku znacząco wpływają na odbiór książki. Wiadomo, że jest to raczej potknięcie osoby odpowiedzialnej za korektę. Często mylono orka z ogrem, szczególnie w przypadku Jorega, o którym wcześniej już wspomniałam.

Pierwsze, co nasuwa się czytelnikowi na myśl po przeczytaniu początkowych stron, to Saga o wiedźminie. Znany większości cykl książek Andrzeja Sapkowskiego o przygodach wiedźmina Geralta z Rivii. Znalazłam również nieliczne odwołania do serii o Harrym Potterze, czy fantasy o Śródziemiu Tolkiena.

Wyraźnie, różnorodnie wykreowani bohaterowie przypadli mi do gustu. Wielu z nich ma rude włosy, a ja po prostu uwielbiam rudych, więc uśmiech z mojej twarzy nie znikał ani przez chwilę, gdy o nich czytałam. Zaskakujące w książce jest to, że pięcioletnie dzieci, które poddawane są ciężkim próbom, bolesnym i brutalnym wyzwaniom w czasie swojej edukacji, nie ronią przy tym ani jednej łzy. Nikt nie marudzi, każdy jest wytrzymały, a przecież wszyscy uczniowie są ludźmi. Zwykłymi, małymi dziećmi. A może jednak mają w sobie coś wyjątkowego, czego brakuje pozostałym sierotom żyjącym w świecie wykreowanym przez Martina Colla? W świecie pełnym fantastycznych stworzeń: elfów, krasnoludów, niziołków, czy orków oraz niezwykłych, można rzecz magicznych przedmiotów.

Na uwagę zasługują barwne opisy, dzięki którym czytelnik może znaleźć się w samym centrum wydarzeń. Niektóre z nich zainteresują miłośników thrillerów, a nawet horrorów, potrafią zmrozić krew w żyłach. Autor wprowadził również wątek kryminalny, w tle toczy się śledztwo, mamy do czynienia z wieloma przesłuchaniami. Aura tajemniczości towarzyszy czytelnikowi do ostatniej strony powieści.

Książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie, choć jest dość opasła, to za sprawą czcionki, dzięki której wcale nie męczą się oczy. Napisana została prostym, zrozumiałym językiem. Dedykowana jest raczej młodzieży. Zawiera liczne rozważania na temat śmierci.

„Adria” jest pierwszą częścią cyklu. Ciekawią mnie dalsze losy bohaterki, chciałabym poznać całą historię, ponieważ akcja rozkręciła się dopiero pod koniec opowieści. I choć w recenzji nie wypada najlepiej, to gorąco polecam wszystkim miłośnikom fantastyki. Może zaskoczy Was pozytywnie. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję księgarni internetowej Selkar.pl