Trajektoria dążeń

„Trajektoria dążeń” Mariusza Majewskiego to zbiór myśli mężczyzny po trzydziestce borykającego się z problemami, którym nie potrafi sprostać. Damien pracuje w warszawskiej korporacji, nie stroni od alkoholu, lubi dobrą zabawę w gronie bliskich znajomych, na tle których wyróżnia się swoją skomplikowaną osobowością. Można rzecz, że próbuje w ten sposób odreagować swoje trudne dzieciństwo spędzone w cieniu zapracowanej matki i zaściankowego, pobożnego stryja.

Ważną rolę w życiu bohatera odgrywa jego przyjaciel Krystek. Czytelnik staje się obserwatorem burzliwych przemian w życiu Damiena. Poznaje jego niezbyt szczęśliwe dziecięce lata, okres młodzieńczego buntu, dowiaduje się o licznych kontaktach z kobietami i namiętnych związkach, o rozważaniach metafizycznych oraz alkoholowych libacjach, na których nie brakuje również narkotyków.

Nieudany związek z jedną z kobiet i odtrącenie sprawia, że mężczyzna z rozpaczy sięga po alkohol, który popycha go w otchłań bez dna, w alkoholizm. To typowe, że facet, któremu fajna dziewczyna daje nagle kosza, próbuje rozwiązać swój problem za pomocą szklanki wódki, upijając się na smutno do nieprzytomności. Mało tego, jego matka popada w ciężką chorobę. Tym oto sposobem na Damiena spadają wszystkie nieszczęścia świata i dręczą go trudne pytania filozoficzne. Życie próbuje przezwyciężyć śmierć, ale kto wygra ten pojedynek?

Czy mężczyzna mimo tych wszystkich przeciwności losu odzyska wiarę? Czy podniesie się z upadku? A może zawarte w nim skrajności doprowadzą do tragedii?

„Trajektoria dążeń” to odważna, ale też nienależąca do łatwych lektura. Niewątpliwie stawia opór czytelnikowi. Autor podjął trudny i skomplikowany temat uzależnienia, braku wiary czy problemów związanych z relacjami z kobietami. Ale przecież są to kwestie, z którymi zmaga się każdy człowiek na pewnym etapie swojego życia.

Bohaterowie powieści nie są głaskani przez autora po głowie, nie jest to historia usłana różami, z wątkami o cukierkowej wręcz miłości. Śledzenie dokładnej charakterystyki stanów psychicznych i emocjonalnych bohatera wymaga od czytelnika dużego skupienia.

Jeżeli liczycie na pikantne opisy erotycznych przygód Damiena, rozczaruję Was – nie znajdziecie ich w tej książce. Może prócz jednej sceny miłosnej, która nie była zbyt rozwinięta. Natraficie jednak na fragmenty Dzienniczka św. Faustyny i wykład o Nocy Kupały, znanej jako Sobótki (letnie przesilenie Słońca), co najbardziej zainteresowało mnie w tej powieści, ponieważ interesuję się pogańskimi obrządkami i słowiańskimi obchodami.

Powieść polecam dojrzałym czytelnikom, młodsi będą mieć problem z odbiorem treści albo zwyczajnie znudzą się i rzucą książkę w kąt. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭