Pamiętnik buntowników

Karol Wąsowicz to młody, zaledwie dwudziestotrzyletni autor, który pochodzi z Tymbarku (woj. małopolskie). Jest absolwentem technikum gastronomicznego, aktualnie uczęszcza do technikum farmaceutycznego. Pasjonuje się muzyką, której nie tylko słucha, ale również tworzy i publikuje na YouTube. „Pamiętnik buntowników” jest jego literackim debiutem.

Paweł traci wzrok, a ta tragedia ciągnie za sobą lawinę nieszczęść. Opuszcza go ukochana dziewczyna Magda i zaczynają dręczyć go przerażające, lecz prorocze sny. Dziewczyna staje się największym wrogiem bohatera i dąży do jego zniszczenia. W koszmarach zaś pojawia się upiorny Rzeźnik, a zadaniem Pawła będzie go pokonać. Wydaje się, że młody chłopak pozostał sam ze swoimi problemami, jednak los niespodziewanie zsyła mu Alicję, która staje się jego nową towarzyszką. Tajemnicza dziewczyna zapoznaje go z sekretną grupą Buntowników. Między dwójką bohaterów rodzi się silne uczucie. Czy uda im się przezwyciężyć zło, pokonać wrogów i rozwiązać zagadkę „Pamiętnika buntowników”?

Do debiutów podchodzę ze szczególną ostrożnością. Tak było i tym razem. Wiedziałam, że mam do czynienia z bardzo młodym autorem, więc przygotowałam się na wszystkie ewentualne potknięcia. A trochę ich niestety było. Choć pomysł na fabułę był niezły, to niestety wykonanie trochę kulało.

Karol Wąsowicz nie pozwolił się nudzić czytelnikowi i choć jego książka ma zaledwie sto dwadzieścia stron, jest pełna zaskakującej akcji. Nie zawsze jednak trzyma w napięciu. Potknięcie, którego obawiałam się najbardziej, to niesystematyczność. Paweł jest niewidomy, więc autor powinien być konsekwentny. Kilka razy odniosłam wrażenie, że nasz debiutant kompletnie zapomniał o pewnych ograniczeniach swojego bohatera. Zaznaczyłam sobie nawet fragmenty, żeby nie być gołosłowna.

„Już nawet czekała. Znalazłem w szafie szare dżinsy, moją ulubioną bluzę i szybko się ubrałem”. Skąd wiedział, jaki kolor miały spodnie, skoro nie widzi? Może wszystkie jego dżinsy były szare, ale skąd czytelnik ma o tym wiedzieć?

„Byłem głodny, więc zamówiłem jedzenie z wegańskiej knajpki. Zauważyłem, że zacząłem się zdrowo odżywiać. Nie jadłem białego pieczywa, tylko ciemne, piłem dużo wody, starałem się uprawiać sport – głównie bieganie na świeżym powietrzu wokół stawu w parku lub na bieżni w domu”. Niewidomym samo chodzenie sprawia pewnie wiele kłopotu, a co tu dopiero o bieganiu mówić… Paweł musiał mieć naprawdę dużo szczęścia, że się w tym stawie nie skąpał. Tutaj chciałabym też zwrócić uwagę na wegańskie jedzenie, bo coś mi mówi, że ten ser, z którym naleśniki zajadał nasz bohater, wegański raczej nie był. Ale może się mylę, może się czepiam, w końcu przedwczoraj sama zrobiłam wegański żółty ser z… ziemniaka!

„Tam miałem komputer z dostępem do Internetu. Nie chciałem być zielony w sprawach czarownic, więc odpaliłem ciocię Wikipedię i sprawdziłem coś na ich temat. Niewiele dowiedziałem się z tej strony, więc przejrzałem jeszcze inne”. Paweł kilka razy odzyskiwał wzrok, kilka razy go tracił, czasem można było się pogubić. Sprawdziłam dokładnie jeszcze raz i w powyższych fragmentach był niewidomy. Zaskakujące, wręcz nieprawdopodobne są jego umiejętności radzenia sobie w tak trudnej sytuacji. Jeszcze jedna kwestia nie daje mi spokoju. Nie zaznaczyłam jej, ale też nie miałam problemu z jej odszukaniem.

„Zasiadłem przed komputerem. Na szczęście istniały teraz nowe technologie i mogłem skorzystać z wyszukiwania dźwiękowego. Dzięki temu udogodnieniu poznałem losy Apostoła Bartłomieja. Słuchałem i czułem, jakbym zamieniał się w kamień”. Niżej znajduje się fragment zaczerpnięty z sieci i w przypisach link do niego. Odwiedziłam tę stronę internetową i nie znalazłam żadnej opcji, dzięki której zamieszczony na niej tekst mógłby zostać przeczytany. Być może istnieją przeglądarki internetowe, które mają takie możliwości. Można też skopiować sobie tekst i choćby przepuścić go przez translator. Ale by to zrobić, trzeba jednak widzieć. Dlatego dla mnie, totalnego laika, wszystko to wydaje się grubymi nićmi szyte. A niektórymi przypisami Karol Wąsowicz strzelił sobie w kolano.

Ciekawy jest nieszablonowy podział książki. Nie mamy tu do czynienia z tradycyjnymi rozdziałami, a aktami i scenami – choć nie jest to wcale dramat. Każdy akt nawiązuje do Nowego Testamentu. Nie brakuje licznych odwołań do Pisma Świętego. Mamy do czynienia z 12 buntownikami, którzy są odzwierciedleniem 12 apostołów. Pojawia się też zdrajca, którego pierwowzorem jest Judasz. W „Pamiętniku buntowników” znajdziemy również cechy charakterystyczne właśnie dla pamiętnika.

Jeżeli po spojrzeniu na okładkę myślicie, że macie przed sobą brutalny erotyk, to jesteście w błędzie. Tej opowieści znacznie bliżej do horroru. „Pamiętnik buntowników” ma potencjał, który niestety nie został w pełni wykorzystany. Brak konsekwencji w prowadzeniu niewidomej postaci znacznie obniża wartość książki. Karol Wąsowicz miał świetny pomysł, szkoda jednak, że nie dopracował swojej powieści. Mam jednak nadzieję, że nie porzuci pisania i rozwianie skrzydła przy okazji kolejnych swoich książek. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu: