Córka ognia i krwi

Kupowanie książki tylko dlatego, że ma ładną okładkę, a w dodatku jest z gatunku, który preferuję, okazuje się często katastrofą. Tak było w przypadku „Córki ognia i krwi”, której autorką jest szesnastoletnia Ulexia Faust. Swoją drogą całkiem fajny pseudonim artystyczny, szkoda tylko, że kojarzy mi się z Luxurią Astaroth znaną z ubijania masła w teledysku Donatana. Powieść została wydana dwa lata temu, nietrudno policzyć, że autorka napisała ją w gimnazjum.

W sierocińcu św. Hildegardy na Wyspie Księżniczki Kamili wychowuje się dziewczynka o włosach czerwonych jak krew. Nina, bo tak ma na imię, nie zna swojego nazwiska ani nie zna swojej przeszłości. Opiekunowie pamiętają jednak dzień, w którym została porzucona jako niemowlę na schodach przytułku przez tajemniczą istotę. Nina nie jest dzieckiem lubianym przez rówieśników i wychowawców. Ma tylko jedną przyjaciółkę Angelikę, która w pełni akceptuje odmienność czerwonowłosej dziewczynki. Gdy bohaterka książki kończy trzynaście lat, w jej życiu zaczynają mieć miejsce niezrozumiałe dla niej rzeczy.  Jaką tajemnicę skrywa w sobie Nina?

Od pierwszych stron da się wyczuć, że książka została napisana przez osobę, która nie ma doświadczenia w pisaniu. Im dalej w las, tym więcej drzew. Nietrudno się domyślić, że im dalej brniemy w fabułę, tym więcej przeciętnych elementów znajdujemy.

Główna bohaterka z początku wydaje się ciekawa, kiedy jednak opuszcza sierociniec, staje się bezbarwna, po prostu nijaka. Autorka za dużo uwagi poświęca problemowi gnębienia dziewczynki w sierocińcu. Jedna z opiekunek wyjątkowo dokuczała swojej wychowance, krytykując ją na każdym kroku i buntując innych nauczycieli przeciwko niej. Dlaczego? Bo takie jest widzimisię Matyldy. Czytając książkę, miałam wrażenie, że cały świat jest przeciwko Ninie. Biedna, mała, wrażliwa i nieszczęśliwa sierotka, od której każdy stroni jak od ognia. Może to wina tych czerwonych włosów?

Angelika zaś jest niczym anioł, wzór cnót wszelakich, ideał i autorytet do naśladowania, który jednak dało się zmanipulować w trymiga. Głupiutka i naiwna z niej osóbka.

Książka liczy sobie wielu bohaterów, o których niczego się nie dowiadujemy. Nietrudno jest się pogubić, kto jaką rolę odgrywa, szczególnie jeśli z niewyjaśnionych przyczyn znika z kart powieści i pojawia się za kilkadziesiąt stron. Może to urok magii, którą przepełniona jest cała historia.

Fantastyczny świat nie został przedstawiony w sposób, który wzbudziłby mój podziw. Czarodzieje, wampiry, latające miotły i demony. Zdecydowanie wolna amerykanka. Miałam okropny mętlik w głowie, kiedy akcja toczyła się zbyt szybko, zmuszając mnie do powtórnego czytania danego fragmentu. Oczywiście po ponownym przeczytaniu nadal czułam się jak w domu wariatów, gdyż zupełnie nic mi się nie rozjaśniło.

Zakończenie książki pozostawia czytelnikowi wiele pytań bez odpowiedzi, toteż zastanawiam się, czy ukaże się kiedyś kolejna część tej opowieści.

Spodziewałam się po autorce lepszej historii, mimo jej młodego wieku. Powieść bardzo mnie zawiodła, nie podobała mi się i nie poleciłabym jej nikomu. Wciąż jednak mam nadzieję, że Ulexia Faust dopracuje z czasem swój warsztat i jako dojrzała kobieta wyda książkę, która zwali mnie z nóg. Debiut nie był udany, ale dziewczyna ma jeszcze szansę pokazać, na co naprawdę ją stać. Liczę, że nie zmarnuje tego. 

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭