Moje Jezioro Fallen Leaf

Bardzo lubię rozpoczynać recenzje od przybliżenia Wam sylwetki autora. Niestety tym razem mam do czynienia z niemalże anonimowym twórcą, znam tylko jego imię, nazwisko i miejsce zamieszkania. Jacek Potok z Łodzi.

Ani wydawnictwo, ani sam autor nie zadbał o to, by czytelnik dowiedział się o nim czegoś więcej. Oceniając książkę, biorę pod uwagę wiek autora, jego możliwości pisarskie i dotychczasowy dorobek literacki. Tym razem nie będzie żadnej taryfy ulgowej.

Marek i Ania podczas swojego pobytu w Stanach Zjednoczonych, wybrali się nad malownicze jezioro Fallen Leaf w Kalifornii. Podróż za ocean miała naprawić relacje między dwójką zakochanych, którzy mieli za sobą dość długą rozłąkę. Młodzi ludzie zignorowali wszystkie znaki, które ostrzegały ich przed wyprawą nad jezioro. Nawet mrożący krew w żyłach sen Anny nie odwiódł Marka od zamiaru zobaczenia na własne oczy zbiornika wodnego. Ale nie tylko wodę i zdumiewający krajobraz wokół niej dosięgnął swym wzrokiem mężczyzna. Był on też świadkiem utonięcia zakapturzonej postaci. Kim był topielec, którego Anna nie widziała i którego ciała policja nie odnalazła, choć sumiennie przeszukała całe jezioro? I czy kolejne, trudne do wytłumaczenia wydarzenia miały jakiś związek z nieznajomym oraz przestrogami, które przyśniły się młodej kobiecie?

Co skłoniło mnie do wyboru tej książki? Pewnie jej opis, a szczególnie fragment „gra-labirynt w lesie pod Łodzią”. Uznałam, że fajnie będzie przeczytać powieść, której akcja toczy się w mieście, w którym mieszkam od paru lat. Autor dołożył wszelkiej staranności, by dokładnie opisać łódzkie ulice, zabytki i miejsca, które warto w Łodzi zobaczyć. Ta książka jest mapą, której symbole zastąpione zostały słowem. Dobrze znam lokalizacje, w których pojawiali się bohaterowie. Niestety fabuła znacznie ucierpiała na skrupulatności autora, który zajął się zbędnymi opisami miasta, zamiast nadać akcji powieści odpowiedniego tempa charakterystycznego dla gatunku. Nie jest to dla mnie ani thriller, ani kryminał i naprawdę trudno jest zaklasyfikować mi tę książkę. Jestem mocno zawiedziona tą lekturą. Zapowiadała się całkiem nieźle, ale później zaczęłam zwyczajnie gubić się w fabule, ponieważ Jacek Potok bardzo często odchodzi od głównego wątku i porusza masę innych tematów, by później niespodziewanie do niego wrócić. Wiele wątków było zupełnie niepotrzebnych. Nie znalazłam powiązania fabuły z opowieścią, której miejscem akcji był Meksyk. Zupełnie wyrwana z kontekstu była dla mnie również historia taksówkarza Romana. A próba rozwiązania zagadki tajemniczego utonięcia ciągnęła się niemalże w nieskończoność, raz się pojawiała, raz znikała, jakby pochłonął ją chaos, który po kilkudziesięciu stronach na dobre zagościł w książce.

Powieść została napisana prostym językiem, ale autor skacze z tematu na temat jak szalony, fabuła wydłuża się przez to niemiłosiernie, a czytelnik po prostu się nudzi. Wiele razy miałam ochotę odłożyć tę powieść i najchętniej więcej do niej nie wracać. Chciałam jednak dać jej szansę i miałam nadzieję na ciekawe rozwiązanie zagadki z początku lektury i zakończenie, które wbije mnie w fotel. Wybuchu fajerwerków niestety nie było. Mamy za to cały wachlarz tematów, wokół których porusza się autor: od przyjaźni, po bezdomność, na katolicyzmie kończąc. Czasem krew mnie zalewała, gdy czytałam dialogi pełne moralizatorskiego tonu. Nadawały się one bardziej na kościelne kazanie, niż na teksty, które mogłyby paść w rozmowie pomiędzy dwoma najlepszymi kumplami.

Bohaterów nie polubiłam, choć Jacek Potok włożył wiele wysiłku, by dopracować postać Marka i Tomka. Marek to zbyt pewny siebie cwaniak, synek bogatych rodziców, który myśli, że jest królem życia. Tomek jest nieco bardziej rozsądny, do wszystkiego co ma, doszedł ciężką pracą. Dwa zupełnie różne charaktery. Choć mężczyźni znają się od dziecka, z biegiem czasu ich drogi powoli zaczęły się rozchodzić, co nie umknęło uwadze Marka, który to postanowił ratować wieloletnią przyjaźń.

„Moje Jezioro Fallen Leaf” to powieść z trzema wątkami, które niestety się ze sobą nie łączą. Nie mam bladego pojęcia, co autor miał na myśli, jak powinno czytać się tę książkę i gdzie został ukryty sens. Można było stworzyć z niej zbiór trzech opowiadań, ale niestety opisane w niej historie nie tworzą spójnej całości. Może i wydarzenia miały układać się w metafizyczną układankę, ale chyba ktoś ukradł kilka części, które były spoiwem łączącym te opowieści. Pierwszy raz spotykam się z taką książką. W dodatku trudno jest mi ją zakwalifikować do jakiegoś konkretnego gatunku literackiego, miesza się tu kryminał z thrillerem, obyczajówką, a nawet horrorem.

Ocena: ✭✭✭✭✭✭✭✭✭✭

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu: